Dracula: Nieumarły recenzja

Sięgnęłam po tę książkę z ciekawości spodziewając się gotyckiej powieści pełnej pasji, nawiązującej stylem i klimatem do XIX-wiecznej części pierwszej. Niestety, szczerze się rozczarowałam. Opowieść jest ciekawa pod względem ukazania psychologii postaci wymyślonych przez Brama Stokera, ale z pierwowzorem ma niewiele wspólnego. Stoker stworzył romantyczną powieść grozy, a tutaj mamy dość niewybredny kryminał.

Pogłębienie psychologiczne postaci hrabiny Bathory i próba usprawiedliwienia jej budzą tylko śmiech. Książce brak wyrafinowania i elegancji, z jaką kojarzy się Dracula Stokera.

Od strony psychologicznej nie można niczego zarzucić postaciom, które znamy już z wcześniejszej historii - Minie, Jonathanowi, Jackowi, Albertowi i Van Helsingowi - interesująco zostały ukazane ich rozterki i przeżycia, wspomnienia i trauma, jakiej doświadczyli podczas pierwszego spotkania z Draculą.

Książka napisana jest zgrabnie - dialogi w większości ciekawe i nie przegadane, opisy pełne, czyta się szybko i z zaciekawieniem, nie pozostawia jednak po sobie nic - ani dreszczyku emocji, ani wiadomości na temat epoki. Wielkie nic.

Wreszcie najgorsze, co zrobili autorzy - zniszczyli cały mit Draculi - wampira, który żywi się ludzką krwią i jest uosobieniem wszelkiego zła. Jak się okazuje, Dracula wcale nie jest zły a wszystkie jego "złe" czyny z oryginalnej historii zostają usprawiedliwione w naprawdę bardzo dziwny sposób.

Autorzy postanowili wrzucić do kotła co się da - Draculę, Elżbietę Batory, Kubę Rozpruwacza, nawet samego Titanica - wszystko to wymieszać w mniej lub bardziej logiczny sposób i podać czytelnikom. I książce to naprawdę nie wyszło na dobre...