Kochanie, nie okłamuj mnie recenzja

„To nie świat jest podły, a ludzie, którzy po nim chodzą”.

„Miłość uskrzydla, lecz w rękach nieodpowiednich osób podcina nasze skrzydła, przez co niekiedy już nigdy nie uczymy się latać”.

Pierwszy tom tej historii czytałam już jakiś czas temu, przez co potrzebowałam chwili, by przypomnieć sobie, jak się skończyła, ale przeczytanie swojej recenzji i zaglądnięcie na ostatnie strony szybko pozwoliły mi połapać się, w którym momencie historii Rhysa i Melody jestem.

Po przeczytaniu „Kochanie nie rań mnie” autorka zostawiła mnie z wieloma pytaniami, i to odpowiedzi na nie były najbardziej pożądanymi rzeczami, jakich oczekiwałam po tej książce. Nie sądziłam nawet, że po takim czasie ta historia, aż tak mnie wciągnie, bo czytałam ją, póki nie skończyłam, a to ostatnio, gdy mam dość mało czasu jest dobrym wyznacznikiem tego, że coś mnie bardzo zaintrygowało.

Nie chce zagłębiać się w fabułę, bo jest to bezpośrednia kontynuacja historii bohaterów, dlatego skupię się na tym, co ja czułam, czytając „Kochanie nie okłamuj mnie”

Jak mówi nam sam tytuł, kolejny raz Melody jest okłamywana. Niby poznała sekrety Rhysa, jednak z czasem okazuje się, że jest tego coraz więcej, a zaufanie, którym go obdarzyła, kruszeje z każdym kolejnym dniem. Choć książka nie jest typowym romansem mafijnym, to autorce bardzo fajnie udało się oddać klimat świata przestępczego, a tajemnice, które wciąż przewijają się przez fabułę, podsycały tylko moją ciekawość.

„Kochanie nie okłamuj mnie” kolejny raz pokazało mi, jak fajny i lekki styl ma autorka. Emocje kryjące się w tym tekście dostarczyły mi naprawdę wielu wrażeń. Były chwilę, gdy czułam niesamowitą złość na bohaterów, bo ich zachowanie wydawało mi się lekkomyślne i pozbawione sensu. Jednak później przychodziły wyjaśnienia, które stawiały wszystko w zupełnie innym świetle. Nie zabrakło niebezpieczeństwa i namiętności, a samo zakończenie sprawiło, że serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi.

Widać, że autorka miała pomysł na tę historię i moim zdaniem doskonale go wykorzystała. Jeśli tylko pojawią się na rynku inne książki Karoliny Wasilewskiej, to z pewnością po nie sięgnę, bo jestem ciekawa, co jest w stanie jeszcze stworzyć.

Książkę oczywiście polecam i jeśli jeszcze nie znacie tej dylogii, to warto to zmienić:)