Ta, która musi umrzeć recenzja

Zaczynam nietypowo od trzeciej i ostatniej części. „Ta, która musi umrzeć” David Lagercrantz. 

Sztokholm, upalne lato i ciało mężczyzny w grubej puchowej kurtce. Kim jest? Lekarka sądowa przeglądając rzeczy zmarłego trafia na zmiętą karteczkę z zapisanym numerem telefonu Mikaela Blomkvista. To on podejmuje się śledztwa, które doprowadza go do ministra obrony, którego zna. W śledztwie z daleka pomaga mu Lisbet Salander, która sprzedała swoje mieszkanie i chcąc wyrównać rachunki wyruszyła śladem swojej siostry Camilli aż do Moskwy. 

Lubię kryminalne duety i takim niewątpliwie jest dla mnie Blomkvist i Salander. On – dziennikarz śledczy, który nie odpuszcza. Ona – genialna hakerka z pokręconym życiorysem i równie pokręconą psychiką. Kocham tę parę. Ale… w Blomkviście było za mało Blomkvista, a w Salander za mało Salander.

Autorowi nie można odmówić warsztatu, potrafi zbudować napięcie, poprowadzić i domknąć wątki, nie zostawia nas z poczuciem niewyjaśnionych tajemnic i nie zasypuje zbędnymi informacjami. Dzięki temu książkę czyta się dobrze i szybko. Akcja płynęła i dopłynęła do finału, niestety nie zaskakującego. Odkładając książkę nie miałam uczucia żalu, że to już koniec. Na regale czeka już jedna z wcześniejszych części i na razie nie umiem powiedzieć, czy skompletuję całość i czy je przeczytam. To był mój plan. Wyczekać aż pojawią się wszystkie części, by przeczytać całość. Chyba mi nie wyszło.

A może? Ta dziewczyna zyskała moją sympatię i mimo, że nie do końca ją odnalazłam, to korci mnie by nie odpuszczać.