Kobieta w białym kimonie recenzja

"Czas niczego nie rozróżnia. Nie dba o to, czy jesteś szczęśliwy, czy smutny. Nie czeka, nie zwalnia, ani nie przyspiesza”.

Opowieść toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych. Mamy czasy współczesne, Ameryka, córka byłego żołnierza po jego śmierci odkrywa prawdę o jego młodości. Postanawia podążyć jej śladem. W tym celu musi wybrać się w podróż do Japonii. I przeszłość, jest rok 1957 Japonia, młodziutka Naoko oddaje swoje serce amerykańskiemu żołnierzowi, wywołując tym gwałtowny sprzeciw i brak zgody ze strony rodziny. Okrywa się hańbą.

Akcja powieści toczy się swoim rytmem, fabuła jest bardzo emocjonalna i poruszająca. Autorka pisze bardzo przyjemnie, lekko, barwnie. Z ogromną szczerością, prostotą, delikatnością i realizmem potrafi oddać emocje, jakie targają naszymi bohaterami. Naoko całkowicie skradła moje serce, niesamowita kobieta. Byłam pełna podziwu dla niej, odczuwałam jej niepokój, obawy, miłość, wrażliwość, subtelność.

„Człowiek ma tysiące planów, niebiosa jeden”.

W powieści znajdziemy bardzo dużo japońskich sentencji. Tchną one mądrością i prostotą przekazu. Bywają bardzo oczywiste, chociaż my nie zawsze dostrzegamy tę oczywistość. Japońskie obyczaje, tradycje dla nas bywają nie do przyjęcia, czasami są wręcz barbarzyńskie. Ale ich kultura taka właśnie jest. Zmuszanie młodych dziewczyn, wbrew ich woli do małżeństwa, bo przyniesie ono prestiż i wymierne korzyści rodzinie. Uprzedzenia i podziały rasowe, brak tolerancji i przyzwolenia na małżeństwo amerykańskiego żołnierza z japońską dziewczyną. Tradycja, wzajemna wrogość, wręcz nienawiść między Japończykami a amerykanami.

Ta historia to fikcja literacka, która dotyka tragicznej prawdy historycznej, jaka miała miejsce podczas amerykańskiej okupacji Japonii. Wtedy to na świat przyszło ponad dziesięć tysięcy amerykańskich dzieci. Ich historia jest bardzo różna, czasami tragiczna - z gwałtów, czasami z prawdziwego uczucia i ogromnej namiętności. Na zawsze te dzieci pozostaną tymi innymi. Traktowane przez społeczeństwo japońskie jak coś niechcianego, gorszego, złego, które najlepiej byłoby wyeliminować. Trudne, pokomplikowane relacje międzyludzkie. Decyzje, od których nie ma odwrotu, ich ogromne konsekwencje, z którymi przyjdzie mierzyć się przez całe życie. Potęga i siła miłości. Piękna, głęboko poruszająca opowieść, łzy popłynęły… Okrutna niesprawiedliwość losu, wewnętrzne rozdarcie między tym, co należy, a tym, co mówi serce. Między tradycją, a uczuciem. Bardzo polecam.