Kobieta na końcu peronu recenzja

Książki Jolanty Knitter-Zakrzewskiej (przynajmniej te, które do tej pory przeczytałam: Asmodeusz.portrety, Niebieskie cienie na śniegu) skupiają się na relacjach międzyludzkich, dotykają dylematów, które pojawiają się w kręgu bliskich sobie ludzi. W „Kobiecie na końcu peronu” również te relacje stają się najistotniejsze, jednak tutaj dodatkowo mamy więcej niepokojących wątków. Autorka uświadamia, że nie da się żyć według idealnego grafiku, który sobie piszemy i wdrażamy w życie. Pomimo starań, każdemu może przydarzyć się coś złego. Co dalej? Czy trzeba się załamać? Jeśli wszystko się "posypie", to co dalej? Zamknąć rozdział i otworzyć kolejny – żyć dalej, pełnią życia. To przecież zależy od nas co zrobimy ze swoją podróżą przez życie. Zostaniemy na bocznicy, bo pociąg się wykoleił czy wrócimy na tor. Autorka pokazuje, że ten powrót jest możliwy. Mamy wpływ na swoje życie, mimo wszelkich przeciwieństw – możemy podążyć własną drogą i decydować o swoim szczęściu. Ciekawa lektura. Historie różnorodne. Styl pisania – literacki, realistyczny, a przy tym da się wyczuć tzw. „lekkie pióro.” Bardzo polecam!