Niebieskie cienie na śniegu recenzja

„Trzeba mieć bogatą duszę, by do szczęścia wystarczyły niebieskie cienie na śniegu, szum wiatru, korony drzew, zapach ziemi po deszczu (...)”

Mam przed sobą ostatnią stronę opowieści utkanych przez życie, ostatnie z opowiadań, które autorka splotła z uczuciami delikatnymi jak cień, z refleksami myśli, tych czarnych i tych jasnych, niebieskich. Patrząc na ostatnie zdanie, już wiem, że do tej ksiąki będę jeszcze nie raz wracać. Nie tylko w jesienne, ale i zimowe wieczory, by potem w ciągu dnia przekonać się, czy widzę na śniegu niebieski cień. Dlaczego? Bo codzienność nie jest tu czymś zwykłym i nudnym, bo życie nie jest tu czymś bezsensownym, bo język jest bliski życiu a jednocześnie sporo w nim poezji, a przy tym nie ma tu fałszywego lukru, kterogo nie znoszę i w życiu, i w przesłodzonych romansach. Bardzo polecam!