Jej wysokość kurtyzana recenzja

Piękne wnętrza, zjawiskowe toalety, niebanalna biżuteria, luksus, zbytek i wielka afirmacja życia to efektowna warstwa tej powieści. XIX- wieczny Paryż również wnosi wiele do świata przedstawionego, nie jest tylko zwykłym tłem, ale zmienia się, emanuje swym specyficznym urokiem i przede wszystkim tętni życiem. Wszystko to jednak przyćmiewa kreacja głównej bohaterki, którą jest kobieta niebanalna- Esther Pauline Therese Lachmann, markiza Blanca de Paiva, hrabina Henckel von Donnersmarck. Historia, jakich w życiu i literaturze wiele, od pucybuta do milionera, a w tym wypadku raczej od biednej Żydówki z Nysy do jednej z najbogatszych i najbardziej rozpoznawalnych kobiet Paryża. Znali ją bowiem wszyscy- mężczyźni z fascynacji, kobiety (nie czarujmy się) z zazdrości. Była to postać nietuzinkowa, która ze skromnego życia bez perspektyw uciekła do lepszego świata. Założyła sobie cel i dążyła do niego nie przebierając w środkach. Nie miała sentymentów, narzuciła sobie żelazną dyscyplinę i trwała w niej do końca i bez względu na wszystko. Jej nadrzędną wartością był- luksus. W Paryżu była kurtyzaną- wykonywała potępiany, ale i zarazem najstarszy zawód świata. Na tej podstawie zbudowała swoje prywatne imperium. Nie była próżna i wyuzdana. Nie była też postacią jednoznaczną, swą osobowością i postępowaniem budziła skrajne emocje. Samodzielnie zdobyła wiedzę z różnych dziedzin. Interesowała się nie tylko- jak wszyscy w Paryżu - sztuką, literaturą i muzyką. Poznała podstawowe zagadnienia finansowe, orientowała się w polityce, posługiwała się kilkoma językami. Prowadziła salon literacki, w którym gościła wcale niemałe grono znajomych. Była kurtyzaną, dlatego mówiono i pisano o niej źle i jeszcze gorzej. Solą w oku były jej stroje, biżuteria, sposób bycia, kreacja własnej osoby. Prawdą jest to, że w codziennym obejściu łatwa nie była. Bohaterka- de Paiva- jak ją nazywano - przeszła daleką drogę od kurtyzany do hrabiny. Jej wizerunek był jej marką, którą zbudowała od podstaw i temu podporządkowała całe swe życie. Książka ta to także opowieść o przemijaniu, o nieuchronnym działaniu czasu, które można zaobserwować nie tylko w wielkim kryształowym lustrze. Ta literacka kreacja oparta jest na faktach, ale autorka pozostawiła sobie przestrzeń do literackiej fantazji. Dzięki temu powieść nieco łagodzi ostre rysy rzeczywistości. W mojej ocenie to interesująca podróż w dawne czasy.