Klątwa Berserkera recenzja

Dzisiaj trochę o "Klątwie Berserkera" Anny Wolf. Jest to zupełnie inna odsłona autorki, która przyzwyczaiła nas do mocnych romansów - głównie mafijnych. Tym razem zabiera nas do świata rycerzy i krwawych bitew. Przedstawia nam historię, w której nie brakuje miłości i namiętności. Mury kamiennych fortec są również świadkami knowań, spisków i zbrodni.

Królestwo Istrel. Narodziny syna powinny być dla władcy powodem do hucznego świętowania, jest jednak inaczej. Odmienny wygląd chłopca sprawia, że lord wpada w szał. Przekonany o zdradzie żony postanawia zgładzić ją wraz z bękartem. Przerażona lady Istral nie widzi innego wyjścia jak poprosić służącą by ukryła jej syna, a sama chwilę przed egzekucją rzuca na zamek i cały męski ród męża klątwę. Od tej pory każdy kolejny lord jest dotkliwie naznaczony na ciele.
Ostatni z rodu Istral, lord Ilander poprzysiągł, że nie spłodzi potomka, a wraz z jego śmiercią wygaśnie przeklęty ród. Sytuacja zmienia się gdy do jego zamku trafia Bianka...
Kim jest? Co robiła sama w lesie? Jaką rolę odegra w życiu Ilandera?

Twórczość autorki uwielbiam. Zawsze zatracam się w historiach przez nią tworzonych. Tym razem Anna Wolf postanowiła nas zaskoczyć czymś nowym, czymś zupełnie innym. Romans historyczny to gatunek, po który sięgam z chęcią, dlatego kiedy zobaczyłam tę książkę musiałam ją mieć.

"Klątwę Berserkera" pochłonęłam w jeden wieczór. Fabuła nie jest może jakaś zawiła. Nie sprawiła, że wbiło mnie w fotel. Nie mogę jednak powiedzieć, że mi się nie podobała, bo musiałabym skłamać. Czytało mi się ją bardzo dobrze. Głównie za sprawą stylu autorki i języka jakim napisała tę książkę. Pomógł on wczuć się w jej klimat.

Świetni bohaterowie. Bianka to dziewczyna o dobrym sercu. Pracowita i uczynna. Choć jest wysoko urodzoną damą nie wywyższa się. Traktuje wszystkich na równi z sobą. Są jednak momenty gdy Bianka potrafi pokazać pazurki. Jest silną bohaterką choć nieco pogubioną.
Ilander natomiast zdobył nieco mniej mojej sympatii. Honorowy rycerz. Waleczny i silny mężczyzna. Na polu bitwy nieustraszony. Dlatego czytając jak ukrywa się w cieniu, bo boi się pokazać twarz Biance, jak ciągle powtarza jaki to z niego potwór czułam się nieco rozczarowana.

W tym momencie zgodzę się w większością głosów, że historia Bianki i Ilandera przypomina dobrze znaną baśń o Pięknej i Bestii. Niesie również takie samo przesłanie. W miłości, tej prawdziwej nie ma znaczenia to jak wyglądamy ale to, jakie mamy wnętrze. Nie zawsze wygląd zewnętrzny odzwierciedla duszę człowieka.

Chociaż książka nie sprawiła, że musiałam zbierać szczękę z podłogi to cieszę się, że po nią sięgnęłam. To był miło spędzony czas.