Portret Doriana Graya recenzja

Studia nauczyły mnie już tego, że literatura klasyczna potrafi nas bardzo zaskoczyć. 
Klasyki często kojarzą nam się z zajęciami języka polskiego i listą lektur, musimy się wykazać ich znajomością na maturze. 
Takie przerabianie literatury często odbiera jej smaki i kolory, ponieważ czytamy z musu, a nie zwykłej chęci, która pozwala nam patrzeć zupełnie inaczej, bez niezadowolonej miny i odliczania stron do końca rozdziału. 
Ostatnio zaskoczyła mnie w ten sposób Duma i uprzedzenia Jane Austen.

Tym razem zaskoczył mnie również Portret Doriana Graya Oscara Wild'a. 
Pewnie gdyby nie zajęcia z literatury powszechnej, wciąż żyłabym w nieświadomości i uprzedzeniu do książki. 
Nie wiem, dlaczego, ale bardzo kojarzyła mi się ze współczesnym Gray'em, a przecież te powieści nie mają ze sobą za dużo wspólnego. 

Jeszcze zanim o samej książce, ważna uwaga. Jeśli chcecie przeczytać powieść Wild'a, to koniecznie sięgnijcie do wydania z tłumaczeniem Marii Feldmanowej, utwór jest przez nią pięknie przetłumaczony, a do tego zawiera cudowny wstęp, który zalecam przeczytać. We wspaniały sposób dopełnia powieść!

Tytułowy bohater jest młodym chłopakiem, który poznaje świat, zderza swoją chłopięcość, czystość i ciekawość z Lordem Henrykiem, który staje się przyjacielem, przewodnikiem Graya po świecie artystów i życiu wyższej klasy społecznej. Wkłada bohaterowi do głowy swoje nauki, mimo protestów Bazylego, malarza, który stworzył portret Doriana. Młody mężczyzna odkrywa, powoli zaczyna na własnych barkach nosić ciężar swojego istnienia, podejmuje decyzje, pokazuje się w środowisku, które jest dla niego czymś nowym. W całej powieści ważną rolę odgrywa portret namalowany przez Bazylego, jest on główną osią całej powieści. Przez niego bohater obserwuje zmiany swojego ja, przez portret dochodzi do wielu sytuacji, które prowokuje obsesja Graya. 

Wilde moim zdanie chciał pokazać jaki wpływ może mieć, na kształtowanie się drugiego człowieka, towarzystwo mężczyzn o bardzo różnych, a czasami bardzo skrajnych poglądach. Pokazuje też czym jest sztuka i w swojej powieści wyraził o niej swoje poglądy. 
Moim zdaniem utwór jest niejednoznaczny, ale ma w sobie też naukę, do której warto sięgnąć. 

Czyta się dość szybko i dość lekko. 
Polecam