Polowanie na Czerwony Październik recenzja

Mam duży sentyment do Clancy’ego, bo mój dziadek uważał go za bóstwo. Ale abstrahując od tego, trzeba przyznać pisarzowi, że stworzył całkiem niezłą powieść, która nie zestarzała się praktycznie wcale. Ale nie tylko za to można docenić autora. W książce panuje miszmasz fachowych terminów, zdarzeń, postaci i miejsc, w których akcja często gęsto dzieje się równolegle, ale Clancy zadbał o to, żeby to nie było wyssane z palca, żeby czytelnik się w tym wszystkim nie pogubił i (co ważniejsze) żeby napięcie nie spadło poniżej gatunkowych oczekiwań. To jest najlepszy dowód na to, że Tom Clancy nie pisał tej książki na kolanie i najzwyczajniej w świecie postarał się o to, aby stworzyć coś, co spełni wymagania jego wewnętrznego czytelnika i przyniesie mu frajdę. Efekt? Książka przetrwała mojego dziadka, przetrwała samego Clancy’ego i z pewnością przetrwa nas wszystkich tutaj zgromadzonych.

Tom Clancy wykonał więc kawał dobrej roboty i przedstawił wiarygodne realia zaistniałego kryzysu oraz specyfiki działań marynarki wojennej z dokładnością co do milimetra. Niektórzy mogą się zmęczyć szczegółami, ale miłośnicy takich tematów poczują się jak w raju.

Dużym plusem książki jest też Marko Ramius. Marynarz pełną gębą, wykuty z zimnej wojny, który jednak złamał związane z tym stereotypy i postanowił niedźwiedzicę Rosiję zdradzić. Jego motywacja jest w pełni zrozumiała i w sposób czytelny zaprezentowana, stając się platformą do krytyki radzieckiego systemu. Prawda, zalatuje propagandą ale mimo wszystko Ramius jest dla mnie jedną z ciekawszych postaci, jaką napotkałem w literaturze sensacyjnej.

No i teraz odpowiedź na pytanie za sto milionów: co lepsze, książka czy film? Wydaje mi się, że w tym akurat przypadku warto postawić znak równości. I w jednym i w drugim można dopatrzeć się czegoś „nie teges”, ale film i książka dobrze się wzajemnie uzupełniają. Film np. dużo mniej skupia się na szczegółach, ale w książce za to znacznie lepiej, moim zdaniem, wypadł kapitan Ramius. Tego typu różnice, więc każdy i tu i tam znajdzie coś dla siebie do krytyki ;)