Srebrna łyżeczka recenzja

Czasem jedno zdarzenie, pozwala spojrzeć na problemy z odpowiedniej perspektywy, zobaczyć szansę na zmianę, chociaż wcześniej wydawało się, że nie ma już innego wyjścia, że trzeba przyzwyczaić się, zaakceptować i dopasować się do okoliczności.

List nieznajomej do Lidii, a potem kontakty telefoniczne z pani Ireną sprawiają, że dziewczyna zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem, weryfikować swoje postępowanie. Przewartościowuje wszystko, co do tej pory wiedziała o matce i ojcu lub to, czego nie wiedziała. Tajemnica tego listu i niespodziewany spadek przewijają się przez całą powieść, podsycając ciekawość i angażując zainteresowanie czytelnika, bo chociaż można się było domyślać prawdy, nie odbierało to przyjemności z czytania.

Lidia całe swoje dzieciństwo, a potem okres nastoletni opiekowała się swoją matką. Nie matka nią, jak powinna wyglądać normalna relacja matka dziecko, tylko ona matką. Musiała żyć i zachowywać się jak dorosła osoba, przez co nie wiedziała, jak to jest być dzieckiem, a potem zbuntowaną nastolatką. Wszystko powinno mieć swój czas, wszystko powinno się przeżyć w odpowiedniej kolejności. Lidia tego nie miała. Gdy dziewczyna przygotowuje się do matury, jej matka nieoczekiwanie umiera, a na jej drodze staje Konrad, dojrzały mężczyzna, który oferuje jej wsparcie i opiekę, z której Lidia skwapliwie korzysta. Nikt do tej pory nie okazał jej takiego zainteresowania i tyle troski. Tych dwoje jest sobą tak zafascynowane, że postanawiają zostać małżeństwem.

Konrad uważa, że młodej żonie należy się wolność i korzystanie z życia, natomiast Lidia coraz śmielej z tej wolności korzysta. Ta niefrasobliwość obojga, sprawia, że koncertowo rozwalają swoje życie. Nie mogąc dojść do porozumienia, rozstają się. Cierpią oboje, ale żadne nie chce pierwsze wyciągnąć ręki do zgody. Unoszą się gniewem i nie chcą sobie wybaczyć, nie mogąc uwolnić się od ciężaru wzajemnych pretensji i żalu. Dopiero długie rozmowy telefoniczne Lidii z obcą kobietą, uświadamiają jej, co w życiu jest najważniejsze, że miłość jest krucha jak porcelana i trzeba dużej troski i sporo starań, by posklejać ją na nowo w całość.

Historia dość przewidywalna, ale to nie odbiera przyjemności z lektury, czerpania z niej mądrości życiowej, którą prezentuje Pani Irena. Współczesne pary szybko ulegają fascynacji, która równie szybko gaśnie. Potem szukają kolejnych wrażeń, bo przecież żyje się raz i trzeba szukać szczęścia. Pani Irena reprezentuje pokolenie, które wszystko naprawiało, związki także. Uświadamia Lidii, że o miłość trzeba walczyć i wiele wybaczyć. Walczyć za wszelką cenę, zanim będzie za późno, by na koniec życia nie żałować, że nie wykorzystało się wszystkich możliwości.

Tajemniczy list i tytułowa srebrna łyżeczka, odgrywają w powieści znaczącą rolę. Odkryją tajemnicę z przeszłości, z którą Lidia musi się uporać. Żeby mogła żyć szczęśliwie, musi zacząć wszystko od nowa. Trudne tematy wplecione w pozornie banalną opowieść, która taka nie jest, bo autorka nie stworzyła idealnego świata, gdzie on kocha ją, a ona jego i żyli długo i szczęśliwie. To powieść o odkrywaniu siebie, o trudnych i bolesnych wspomnieniach dotyczących przeszłości i popełnionych błędów i o tym, że trzeba mieć obok siebie kogoś bliskiego, by warto było żyć. Magdalena Witkiewicz uchwyciła w swojej książce wszystko, co najcenniejsze, najlepsze, życiowe i prawdziwe. To intrygująca historia, bez zbędnego koloryzowania, smak prawdziwego życia z perspektywy trójki bohaterów, które każde cierpi. Przepiękna opowieść o naprawianiu związków, pełna refleksji, mądrości, która zmusza do myślenia i zastanowienia się nad własnym życiem. Powieść o sile miłości, dorastaniu, popełnianiu błędów, przyjaźni i traumach z przeszłości, która zachwyca lekkością pióra autorki i mądrością płynącą z tej historii.

Magdalena Witkiewicz Official – Srebrna łyżeczka – premiera 14 lipca 2021 – Wydawnictwo FILIA
Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Filia.