Głośnik w głowie. O leczeniu psychiatrycznym w Polsce recenzja

Tysiące myśli w głowie, przeplatane wieloma obrazami. Pustka, która nie pozwala istnieć. Czekasz na lepszy dzień, ale wiesz, że ten dzień nigdy nie nadejdzie. Nie będzie inaczej. Każdy chwila, pojedynczy moment jest podobny do poprzedniego. Nic się nie zmienia. Jest tylko pustka i marazm. Oczekujesz na pomoc dzień, miesiąc czasem rok, a ona nie nadchodzi. Szczęśliwi ci, którzy tę pomoc otrzymali. Inni wciąż czekają...

Uwielbiam czytać o stanie polskiej opieki medycznej. Relacje lekarzy czy pielęgniarek zawsze są dla mnie jak gorzka pigułka. Niby wiem co znajdę w środku, bo służba zdrowia od lat chyli się ku upadkowi, ale jednak wciąż mam nadzieję, że dzięki pewnym aniołom wciąż otrzymujemy należytą pomoc. Z nieskrywaną ciekawością, ale też z pewną obawą sięgnęłam po pozycje Głośnik w głowie. O leczeniu psychiatrycznym w Polsce. Obawą, bo nie tak dawno czytałam podobną lekturę i mówiąc wprost, była mocno średnia. Jak było tym razem?

W tym krótkim reportażu mamy cały przekrój różnych wywiadów. Od rozmów z lekarzami, aż po relacje ludzi, którzy na co dzień zmagają się z chorobami natury psychicznej. I tak jak myślałam, jest to bardzo gorzka i smutna opowieść. Opowieść o tym, jak jesteś zdany sam na siebie, na wizytę czekasz latami a na prawidłową diagnozę jeszcze więcej. O tym, jak jesteś wykluczony, bo najbliższy ośrodek jest 100 kilometrów od miejsca zamieszkania. I w końcu jak bardzo nie widać żadnych szans na poprawę.

Czy książka otwiera oczy? Nie do końca, choć może dawać poczucie, że wszystko idzie ku dobremu. Niestety, to tylko pozory. Tak naprawdę leczenie psychiatryczne w ostatnich latach nie uległo poprawie. Wszystkie szumne zapowiedzi osób rządzących można włożyć między bajki. Wystarczy otworzyć książkę i oddać rozmówcą. W tych słowach zawarte jest wszystko.

Czy polecam? Takich książek się nie poleca. Takie książki się czyta, choć nie należą do łatwych, to skłaniają do refleksji. Pokazują, że za wielkimi obietnicami nie idą choćby małe czyny. Takie najmniejsze, które dałyby jakąkolwiek nadzieję na lepsze jutro.