Życie Violette recenzja

Kto z nas chciałby spędzać czas na cmentarzu.
Jest to domena ludzi, którzy kogoś tam pochowali lub młodzieży, która szuka w życiu dreszczyku emocji.
Ale chyba nikt nie robi Tego z przyjemnością. Każdy stara się omijać to miejsce szerokim łukiem.
No, a co jeśli ktoś tam mieszka i jest szczęśliwy?
Nieprawdopodobne prawda?
A jednak.
Historia Violette, to historia stosunkowo młodej kobiety, która bardzo dużo wycierpiała w życiu.
Tragiczna śmierć jedynego dziecka i mąż, którego właściwie nigdy do końca nie obchodziła.
Kobieta pełni rolę dozorcy na cmentarzu. (Przed przeczytaniem tej książki nawet nie słyszałam o takim stanowisku)
I właśnie to miejsce - cmentarz - miejsce pozornie wypełnione tylko żalem, smutkiem i łzami sprawia, że kobieta znajduje spokój, wytchnienie i cel
w życiu, które myślała, że dobiegło kresu i pozostała tylko wegetacja.
Przyjaciele w postaci grabarzy i księdza, który odprawia ceremonie pogrzebowe.
Znajomość na pamięć miejsc gdzie, kto został pochowany.
Sadzenie kwiatów i warzyw, żeby miejsce było przyjemniejsze dla ludzi i bycie dla ludzi.
Bycie człowiekiem w sytuacji, w której prawie nikt nie wie jak się zachować. Bycie ich wsparciem emocjonalnym. Przewodnikiem, który pomaga znaleźć drogę na szlaku, którym przyszło iść. Ale okazuje się, że cmentarz i śmierć to nie tylko koniec ludzkiego życia.
Może także przynieść coś nowego.
Mężczyznę, który pragnie odkryć prawdę o swojej matce, która wyraziła wolę pochowania jej przy mężczyźnie, o którym syn nic nie wiedział.
Poznanie tajemnicy i prawdziwej miłości, która choć już się skończyła jest jak drogowskaz dla rozbitków, którą drogą mają podążać.
Okazuje się, że złamane serce potrafi przyjąć znów miłość i być otwarte na szczęście, nawet kiedy wydaje się już nazbyt poszarpane przez życie.
Chociaż po książkę sięgnęłam bez większego zagłębienia się w jej opis i opinie to pozostaje w mojej pamięci cały czas, jak rzadko która.
Autorka ma niesamowicie lekkie pióro i potrafi ścisnąć za serce. Roztacza przed nami wręcz magiczne opisy rzeczywistości.
Przenosi nas dosłownie w swoją historię. Ja miałam wrażenie, że jestem tam i oglądam wszystkie te wydarzenia stojąc obok. Ba, nawet czasami w nich uczestnicząc. Styl pisarki jest tak piękny, że ma się wrażenie, że czytając czujemy nawet zapachy, o których pisze.
Jest to piękny materiał i chociaż ma powstać na jego postawie ekranizacja - to chociaż jest to długa książka - uważam, że tego kunsztu i talentu nie da się przedstawić nawet świetnym materiałem filmowym .
Dla mnie jest to odkrycie czytelnicze ostatnich miesięcy.