To, co zakazane recenzja

Lochan i Maya są rodzeństwem, ale także najbliższymi przyjaciółmi. Odkąd ich mama zaczęła pić, to na nich spoczywa obowiązek opieki nad trójką młodszego rodzeństwa, a także prowadzenia domu. Jednak pewnego dnia coś w ich relacji się zmienia; szybsze bicie serca, dziwne reakcje organizmu i to uczucie... Zakazane, chore, zboczone. Dlaczego więc kiedy pierwszy raz się całują, czują się tak wspaniale? 

Ciężko napisać mi coś o tej książce. I to, wbrew pozorom, nie ze względu na tematykę. Po prostu... Dawno na żadnej książce aż tak nie płakałam. I mówiąc to, nie chodzi mi o krótkie wzruszenie. Bo ja autentycznie płakałam, czytając, jak Maya i Lochan coraz bardziej się zakochują w sobie, ale jednocześnie boją się. Bo jak tu się nie bać, kiedy każda forma miłości jest dozwolona, oprócz tej jednej: miłości kazirodczej. Książka bardzo mi się podobała, a najbardziej to, że każdy z postaci ma swój unikatowy charakter. Nie miałam problemu z odróżnieniem poszczególnych osób, a najbardziej do gustu przypadł mi Lochan: samotny chłopak, niosący na swoich barkach nie tylko brak akceptacji ze strony rówieśników, ale także próbujący utrzymać rodzinę w całości. Tutaj chciałabym przejść do problemu, jakim jest alkoholizm w rodzinie, który w książce omówiono bardzo dokładnie. Pokazano, jak przez to rodzina Lochana i Mai stopniowo się rozpada, ale także - o dziwo - łączy później na nowo. Zakończenie tej historii zostawiło mnie z masą najróżniejszych, sprzecznych emocji. Mogę ją jak najbardziej polecić, ale osobom wrażliwym radzę uzbroić się w chusteczki - bez nich będzie naprawdę ciężko.