Nie mam ochoty żyć, ale za bardzo lubię tteokbokki recenzja

Zaczynając czytać tę książkę nie byłam w stanie nawet domyślić się na ilu płaszczyznach stanie się ona dla mnie ważna i ile wątków w niej zawartych odbiorę osobiście. Można przeczytać wiele poradników, można wybrać się do psychologa, ale nic nie będzie nam tak bliskie jak usłyszenie głosu/opowieści osoby, która przechodzi przez to samo piekło, co my, ale postanawia zawalczyć o sobie i swoje zdrowie. Autorka już na samym wstępie pisze, że chciałaby tą książką pomóc osobom, które borykają się z podobnymi problemami i dać im poczucie, że nie są w tym same. W tym celu spisuje ona swoje rozmowy z terapeutą, które odbyła w trakcie leczenia i przedstawia nad krótkie wycinki ze swojego dziennika. Czytając je mamy poczucie tak wielkiej intymności, że aż budzi w nas początkowo ona dyskomfort, a później zaczynamy dostrzegać jak wiele podobnych myśli pojawiło nam się kiedyś w głowie, bo kto nigdy:

Dla mnie książka ta jest szczególnie ważna dodatkowo przez poruszany tu temat atopowego zapalenia skóry, z którym mierzy się autorka oraz fakt, że nie jest to historia, która kończy się od razu happy endem i rozwiązaniem wszelkich problemów, ale ukazuje nam czytelnikom jak długotrwałym procesem jest powrót do zdrowia. Nie mamy tu również wyidealizowanej postaci terapeuty, ale ukazanie go jaki zwykłego człowieka, który też popełnia błędy i się do nich otwarcie przyznaje.

A całość tej tematyki oprawiona jest w typowo azjatycką prostą, oszczędną, czasami mogłoby się wydawać bezosobową formę, która jednak pozostaje w sercu na długo.