Witamy w piekle recenzja

Nigdy w życiu nie pracowałem w korpo, toteż panujące w takich organizacjach zwyczaje i warunki pracy znam tylko ze słyszenia, choć wiem, co potrafią „życzliwi” współpracownicy i szefowie. Z zainteresowaniem przeczytałem więc książkę Adama Kopackiego „Witamy w piekle”.

Czworo trzydziestolatków poznaje się i zaprzyjaźnia, rozpoczynając pracę w amerykańskiej korporacji. Muszą szybko nauczyć się dziwacznych reguł i zasad, wynikających z jej regulaminu. Wszyscy robią dobrą minę do złej gry, bo każdy z nich ma swoje koszmary. Michał ma nadwymagającego ojca, toteż zajada stres słodyczami i tyje. Czarnoskóra Julka ma matkę alkoholiczkę. Jarek ma długi i cierpi z powodu kompleksów na tle całkowitego braku owłosienia, a Kasia jest w toksycznym związku z tyranem i sadystą. Przyjaźń, a także przygody w korporacji „Hello” umożliwiają im przemianę i uwolnienie się od demonów.

Pozornie piekłem jest tu tylko dziwacznie zarządzana korporacja, w której nie brak mobbingu, wyścigu szczurów i wzajemnego utrudniania sobie życia przez pracowników, jednak de facto męki piekielne przechodzi tu tylko nękany przez menedżerkę Michał. Pozostali jakoś sobie z korpo radzą. Bo też jest to książka nie o korporacjach, ale o tym, że wielu ludzi cierpi – głównie w związku z problemami rodzinnymi. Wszyscy natomiast mamy lub miewamy takie czy inne problemy, z którymi musimy się zmagać, zamiast iść przez życie lekkim krokiem.




Większości demonów można się pozbyć, choć nie zawsze jest to możliwe. Czytałem właśnie o 28-letniej Holenderce, która z powodu problemów psychicznych wystąpiła z prośbą o eutanazję, a ta została przyjęta. Ta fizycznie zdrowa dziewczyna wkrótce (maj 2024) umrze na własne życzenie, nie chcąc dłużej cierpieć z powodu chorób, na które psychiatrzy nie mają skutecznego lekarstwa. To przypadek skrajny.

Bohaterowie „Witamy w piekle” znajdują sposoby, aby uczynić swoje życie normalnym lub przynajmniej bardziej normalnym. Pomagają sobie wzajemnie, a ich przyjaźń i wzajemna akceptacja dodają każdemu z nich sił do kolejnych zmagań. Powieść jest więc, choć ponoć miała być smutna, raczej optymistyczna w swej wymowie.

Wydaje mi się jednak, że obarczenie każdego z czwórki bohaterów, ale też paru postaci drugoplanowych tak poważnymi problemami jest pewnym przerysowaniem. Nie wszyscy rodzice to potwory, nie każdy wiąże się z toksyczną partnerką lub partnerem, nie każde życie to piekielne męki. Nie spodobała mi się też narracja w końcowej części książki, w której autor wyjaśnia „jak chłop krowie na rowie” przemiany bohaterów.