Wrzask recenzja

Są takie książki, od których nie można się oderwać. Choć dzień po brzegi wypełniony jest obowiązkami, to ani na moment nie przestaje się myśleć o sprawie, która trapi głównych bohaterów. Odlicza się godziny, minuty i sekundy, które dzielą od zatopienia się w historię Larysy i Bruna.

Schemat wydawać się może oklepany. Pewny siebie policjant stara się rozwikłać zagadkę samobójstwa młodej kobiety. Splot zdarzeń sprawia, że na jego drodze staje Larysa, dziennikarka, która nie cofnie się przed niczym, by rozwiązać sprawę tajemniczego sponsora. I ona ta trzecia, która ma idealna życie, męża, dzieci, duży dom. Ich wszystkich łączy tajemnica, skrzętnie skrywana, która nigdy nie powinna ujrzeć światła dziennego.

Powiem krótko, przepadłam. Wpadłam w historię Bruna i Larysy jak śliwka w świąteczny kompot. Już od pierwszych stron polubiłam głównego bohatera. Jest jak taki typowy zielony ogr z bajki. Jak taka cebula, która ma warstwy. Na zewnątrz twardy, pewny siebie, zamknięty w sobie. Jednak wraz z kolejnym kartkami odkrywamy, że policjant jest wrażliwym, ciepłym łobuzem z niesamowitym poczucie humoru. Nie raz uśmiechałam się po przeczytaniu jego żartów. Również nie da się nie polubić Larysy. Choć życie dało jej nieźle w kość, ona z uporem maniaka przeprowadza dziennikarskie śledztwo, tylko po by już żadnej dziewczynie nie działa się krzywda.

Sama intryga bardzo mocno przypadła mi do gustu. Lubię, kiedy w kryminałach cieniem kładą się nierozwiązane sprawy z przeszłości. W tym przypadku stanowią klucz do rozwikłania zagadki. Jednak niektóre z nich są tylko tłem dla reszty opowieści. Dzięki temu nie miałam wrażenie przesytu. Mimo że bohaterów jest tu sporo, to nie gubimy się w historii. Jedno wynika z drugiego, wszystko łączy się ze sobą jak takie najlepsze danie w restauracji.

Po przeczytaniu chcę wrzeszczeć, bo to świetny debiut. Cieszę się, że sięgnęłam po książkę dopiero teraz, bo nie muszę czekać na drugi tom przygód Bruna i Larysy. Jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się losy głównych bohaterów.