World War Z. Światowa wojna zombie w relacjach uczestników recenzja

Na pierwszy rzut oka, szata graficzna książki dość wyraźnie nawiązuje do ówczesnej premiery filmu o tym samym tytule w reżyserii Marca Forstera, w którym główną rolę odegrał Brad Pitt. Jeśli miałbym ku temu jakieś wątpliwości, to wewnętrzne strony okładki rozwiewają je w moment, prezentując oblicza głównych aktorów. Z jednej strony dobrze, bo film oglądałem już kilka razy i ilekroć leci gdzieś na antenie, fajnie jest zerknąć na niego w tle. Ale jest też druga strona medalu. Czytać książkę po filmie? Tak, zdarzało mi się nie raz. W tym jednak przypadku czułem, że pozbawiłem się jakiekolwiek zaskoczenia i tak, nijako nastawiony zabrałem się do lektury.

Pierwszy rozdział i znowu mi coś nie pasowało. Ale zerknąłem jeszcze raz na okładkę i faktycznie jak byk widnieje na niej podtytuł „Światowa wojna zombie w relacjach uczestników”, a więc forma reportażu – skwitowałem. Oooo, tego jeszcze nie doświadczyłem. Ogarnąłem już kilka serii o zombie, gdzie min. ich forma odbywała się na zasadzie pamiętnika i jednoosobowej narracji, kilku tradycyjnie ułożonych opowieści o różnym spojrzeniu „kamery”, jeden poradnik i nieco odmienną odsłonę historii z serialu „The Walking Dead”. Przede mną ciągle piętrzą się apokaliptyczne obrazy wg Roberta J. Szmidta i Jonathana Maberry’ego, ale wszystko w swoim czasie.

Książka podzielona została na kilka części względem etapów rozszerzania się światowej epidemii. Od pierwszych, niepokojących i często nierozumianych symptomów pojawiających się w różnych miejscach globu, poprzez okres paniki, masowych ucieczek, walk o przetrwanie, a kończąc na czynnej walce tych, którzy jeszcze byli do tego zdolni. To zbiór około sześćdziesięciu rozmów ze świadkami, różnych narodowości, religii czy też społecznego statusu. To wspomnienia ludzi, którzy często niechętnie odsłaniają kulisy osobistych wyborów jakie wówczas byli zmuszeni dokonywać i o których chcieliby w końcu zapomnieć. O wydarzeniach, które do dziś zdają się być koszmarnym doświadczeniem, a mimo to jedynym, słusznym w obliczu tamtego zagrożenia.

„World War Z” to ciekawie skonstruowana i przede wszystkim odmienna koncepcja epidemii zombie z jaką dotychczas się zetknąłem. Dużo przypisów, które w tym przypadku również łamały poznane mi zasady. Umiejscowione zostały na bocznych akapitach, przez co zgrywały się z tekstem i nie musiałem skakać na dół strony, czy też kolejną tracąc przez to wątek. Świetne rozwiązanie. Klimat? Wszystko w należytym porządku. Walki na lądzie, wodzie czy nawet w jej głębiach. O społeczności już mówiłem, od najniższego zaszeregowania, po najwyższy z uwzględnieniem strony cywilnej jak i militarnej, dzięki czemu obraz sytuacji jasny jest na poszczególnych szczeblach. No i dramat. Każdego z osobna, bez względu na przynależność do którejkolwiek grupy etnicznej. Każdego, który odważył się walczyć i przeżył. Bez względu na wszystko.