Kasztanowy ludzik recenzja

"Smutek jest miłością, która stała się bezdomna."
~~~
Wiecie jakie są najgorsze sytuacje w życiu czytelnika? Jedna jest wtedy gdy świetna, porywająca książka kończy się zbyt szybko i (o zgrozo) nie ma kontynuacji. Natomiast druga to moment, gdy książka, na którą się bardzo nakręciliście, bo miała świetną promocję i jeszcze lepsze recenzje, okazuje się jedną wielką klapą.
Niestety "Kasztanowy ludzik wprawił mnie właśnie w ten drugi nastrój. Książki było dużo, aż można było mieć jej dość po samej promocji, więc kto by się spodziewał czegoś słabego? No właśnie ja się nie spodziewałam.
Ale zacznijmy od początku. Książka miała być świetnym kryminałem. Po Kopenhadze chodzi psychopata, który morduje ofiary w okrutny sposób, amputując im kończyny jeszcze, gdy są żywi. Pozostawia po sobie ludziki z kasztanów, a ślady zebrane z miejsc zbrodni wskazują na porwaną rok wcześniej córkę minister spraw społecznych. Dziewczynkę, która oficjalnie została uznana za martwą. Zapowiadało się fantastycznie. Sama wizja już wywoływała u mnie ciarki.
Niczego takiego nie było. Powiem wam, że chyba była to jedna z niewielu książek przy, której się tak męczyła. Po 1/3 postanowiłam przerzucić się na audiobooka, żeby dosłuchać. Miałam ogromną nadzieję, że chociaż wersja do słuchania odratuję moją opinię o książce. Nie zrobiła tego. Nie wiem co było nudniejsze. Tekst to była tragedia, bo styl autora wręcz usypiał. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Nic się nie działo, dopiero po około 100 stronach pojawił się tytułowy kasztanowy ludzik. Rozwój akcji prawie niewidoczny. Audiobook niestety nie był lepszy. Nie winię tu lektora, bo nic mu do zrzucenia nie mam. Po protu styl pana Sveistrupa nawet w tej formie nużył. Zapowiadało się wspaniale. Szkoda, że tak była tak rozbudowana promocja, bo nie tylko ja zdążyłam się nastawić na coś dużo lepszego. Niewypał. Po prostu jeden wielki niewypał. Śmiało klasyfikuję ją jako jedną z najgorszych książek przeczytanych w tym roku i nawet nie wiecie jak mi przykro z tego powodu. Chciałam tego dzieła, o którym tak wszyscy pisali, a dostałam... no w sumie nawet nie mogę porównać tej książki do niczego, bo nawet słowo na "g" nie oddaje moich rozmyślań na jej temat. Straszna klapa.