Karnawał recenzja

Zmora przeszłości dopada niespodziewanie siejąc zamęt. Cień czasów minionych kroczy dzień w dzień budząc uśpione demony. Powraca obraz tamtej nocy, która odmieniła całe życie. Tak realny i przerażający.

"Najgorzej jest po zachodzie słońca. Kiedy świat spowija ciemność, coś zaczyna się we mnie zmieniać. Stopniowo zwiększam czujność, a moje zmysły wyostrzają się".

Uciekasz przed wspomnieniami, o których nie można zapomnieć. Pozostaną na zawsze. Mary tamtych chwil dobijają się burząc budowany latami spokój. Wokół czai się zło, a chichot przeznaczenia sprawia pozory normalności. Strach obezwładnia, fałszując obraz rzeczywistości.

Karnawał sprzed dwudziestu lat. Grupa studentów zorganizowała imprezę na Mazurach. To miał być beztroski czas. Na wyspie odciętej od świata zginęło wówczas pięć osób, a jedna została ciężko ranna. Do dziś nikt nie jest w stanie wyjaśnić tych tragicznych zdarzeń. Po dwóch dekadach upiory powracają. Jedna z ocalałych uczestniczek otrzymuje list z zaskakującą zawartością. Tak jak przed laty musi walczyć o życie, które jest nieustającą grą.

Rewelacyjny thriller, który osacza. Autorka żongluje emocjami, z każdą kolejną stroną wciągając w odmęty nieprzewidywalności. Poczucie zagrożenia, lęk, bezradność wypełzają nieoczekiwanie, prowadząc w ciemne zaułki ludzkiej natury. A wokół przepaść i pustka. Ucieczka przed prawdą odbiera szansę na zabliźnienie starych ran.

Historia opowiedziana z perspektywy dwóch osób. Poznajemy przeszłość trudną, która odcisnęła piętno na psychice i wybrzmiewa w teraźniejszości

Twarze skryte pod maskami skrywają prawdziwe oblicze. Uwięzione w pozorach przysparzają innym ból. Otaczają szydercze uśmiechy, puste spojrzenia i martwe serca. Muszą spojrzeć w oblicze demonów. Noc pochłania myśli. Skrywane emocje brzmią groźnie, prowadząc w przepaść przerażenia. Śmierć zagląda w oczy. Zakrwawione ciała, martwe spojrzenia, sine usta. Smutne echo dziecięcych lat.
Ofiary gubią oddech, tracą przytomność. Teatr życia.

I nagle wszystko powraca. W odmętach codzienności majaczy niebezpieczeństwo. Stłumione dźwięki muzyki klasycznej są tłem tego co najgorsze. Ciężka prawda, która rzuca nowe światło na życie.

Mrok oplata roztrzaskaną rzeczywistość. Odłamki ranią duszę, która przypomina krainę śnieżnego snu. Pozostaje smuga błota, której nie można zmyć.

Możemy żyć iluzją, że przeszłość nas nie dotyczy. Wierzymy, że niepamiętanie zapewnia nam ochronę, ale niepamięć jest pozorna. Wydarzenia są zapisane na stałe i trzeba za nie wziąć odpowiedzialność.

Polecam bardzo! Czytajcie.