Nieznajoma z Sekwany recenzja

Po obiecującym początku przyszła spektakularna klapa. Chyba mogę powiedzieć, że „Nieznajoma z Sekwany” to moje czytelnicze rozczarowanie roku bo uwielbiam powieści Musso, zawsze bardzo oczekuję premiery kolejnej i, mimo że niektóre są nieco słabsze, to jednak wciąż przyciągają ogromnym potencjałem.

„Nieznajoma…” zaczyna się intrygująco. Pojawia się zalążek tajemnicy związanej z wyłowioną z Sekwany nagą kobietą, zaczyna buzować napięcie, balonik kreatywności rośnie i rośnie, aż nagle, zupełnie nieoczekiwanie, wytraca powietrze podrygując niemrawo i sflaczały opada u stóp, zostawiając czytelnika z wyrazem niedowierzania i zawiedzenia. Pierwsza myśl: czy to naprawdę tak miało być? Druga: to nie może być aż tak banalne. A jednak jest banalne, a nawet infantylne. Musso zainspirował się historią sprzed 150-ciu lat, kiedy to z Sekwany wyłowiono ciało szeroko uśmiechniętej nastolatki. Przeniósł ją na grunt współczesny, osadził w bożonarodzeniowym czasie i połączył z mitologicznymi Dionizjami. Do tego dorzucił beznadziejną policjantkę, która czeka na swoją wielką sprawę będącą jej trampoliną w karierze. Roxane jest denerwująca, rozkapryszona i leniwa. Jedyne, co potrafi to delegować zadania tak, aby to inni wykonali za nią całą robotę, ewentualne zasługi przypisując sobie. Roxane zanim wpada na trop nieznajomej z Sekwany, w związku z jakąś tajemniczą sprawą, w której poniosła klęskę, zostaje przeniesiona do nic nieznaczącej Agencji ds. Niekonwencjonalnych, ta zaś w założeniu miała się zajmować zjawiskami paranormalnymi, od ufo, przez reptilian, aż po Billa Gatesa, który „stworzył wirusa, a francuski rząd rozprowadza go za pomocą sieci 5G i liczników energii elektrycznej”. To właśnie w ASN natrafia na ślad nieznajomej, czuje potencjał tej sprawy i zaczyna zadawać pytania: kim jest naga kobieta wyłowiona z rzeki?, kim jest Milena Bergman?, o co chodzi z kultem Dionizosa?, jak to się łączy z poprzednim szefem ASN, Markiem Batailley’em i jego synem, słynnym pisarzem, Raphaëlem Batailley’em. Odpowiedzi prowadzą do odkrycia wręcz banalnej mistyfikacji, tak naprawdę stanowiącej podstawę wszystkich wydarzeń w powieści, które dla zwiększenia dramaturgii ubrano w dionizyjskie liście bluszczu i koźlęce skóry.

Musso w większości poprowadził narrację trzecioosobowo z perspektywy Roxane, ale nie zabrakło też kilku rozdziałów pierwszoosobowych, kiedy część historii poznajemy z ust Raphaëla. Autor nie zawahał się nawet wejść w głowę nieprzytomnego, umierającego starego policjanta Marca Batailley’a żeby i z jego perspektywy dopowiedzieć kolejne elementy układanki i tego nie kupuję.

Wszyscy bohaterowie tej powieści są totalnie nijacy. Bez wyrazu, bez ikry, bez jakichkolwiek cech szczególnych, zupełnie pozbawieni osobowości. Nie ma szans jakoś ich skategoryzować. Reprezentują cechy wszystkie i żadne zarazem. Poznajemy nawet ducha siostry Raphaëla, który tylko utwierdza w teorii, że bohaterowie mają nierówno pod sufitem. Jednak najgorszą rzeczą tej powieści jest płaskość i powierzchowność. Tu tak naprawdę nie ma nic, co zasługiwałoby chociaż na krótką chwilę przemyślenia. Zawsze uważałam, że powieści Musso są przemyślane i napisane na wysokim, literackim poziomie. Ta chyba jednak powstała na kolanie bo nie dość, że panuje w niej chaos to jeszcze nie otrzymujemy wszystkich wyjaśnień. Niepozamykane wątki to coś okropnego w powieści, zwłaszcza jeśli autor nie planuje kontynuacji. Ja na przykład chciałabym poznać historię Roxane, powody, dla których stała się czarną owcą w policji, przyczyny jej depresji. Chciałabym też dowiedzieć się, czy prócz samego tylko spektakularnego efektu Dionizji, w tej historii chodziło o coś jeszcze? Dlaczego akurat te konkretne osoby zostały w nią wciągnięte, bo związek wydaje się być raczej przypadkowy, chociaż Musso parę razy usiłował przekonać mnie, że jednak celowy.

Zakończenie to kapiszon na całej linii. Płynął, płynął aż dopłynął i… no właśnie… zasadniczo nic wielkiego. Banał i nietrzymająca się kupy bzdura.

Kiedy kilkanaście lat temu przeczytałam pierwszą powieść Musso, a potem kolejne, myślałam, że to miłość na całe życie, ale jak się okazuje, nic nie trwa wiecznie, a ja z każdą nową powieścią autora tracę sentyment do jego twórczości. Może powinien trochę odpocząć i powrócić za jakiś czas z nową klasą i pomysłami? Ja na pewno do kolejnej książki Musso podejdę z dużą ostrożnością.

Z tą powieścią jest trochę jak z kultowym Tamagotchi: autor dwoił się i troił, żeby podtrzymać zainteresowanie, próbował się bawić, karmił pomysłami, a zwierzątko i tak zdechło.