KALINKA recenzja

Autorem historii miłości rodziców do chorej córeczki jest... No właśnie - kto? Los, Bóg, przypadek? Andrzej Lipiński, ojciec Kalinki, u której zdiagnozowano rdzeniowy zanik mięśni - chorobę, która zwykle nie pozwala żyć dłużej niż sześć lat, dzieli się w książce Kalinka swoimi wspomnieniami i trudnymi przeżyciami. Wieść o nieuleczalnej chorobie - zwłaszcza gdy dotyka ona niewinną, bezbronną istotę - od zawsze wywoływała krzyk duszy i pytanie „dlaczego?”. Dramatyzm sytuacji wzrasta, gdy chodzi o własne dziecko; gdy nie jest to gdzieś, ale tutaj; gdy osobą, która staje w obliczu choroby nie jest ktoś, ale ktoś najbliższy. I gdy jest się bezsilnym wobec tego, co nieuniknione. Gdy wszelkie działania mające przywołać cud, okazują się walką z wiatrakami. A cud, w który się wierzyło, nie nadchodzi. ‘Cud’ w rozumieniu rodziców...
Momentem, który mnie wzruszył, było spojrzenie ojca w oczy Kalinki i uświadomienie sobie, że świat córeczki jest dla niej „normalnym” światem, że ona jest uznawana za nieszczęśliwą przez tych, którzy wiodą „normalne” życie, że dla niej normalny świat to mama i tata, którzy są blisko i przy których Kalinka czuje się bezpiecznie.
Nie pokuszę się o to, aby próbować wytłumaczyć, czym jest ta książka, i co autor chciał przekazać. To, co czytelnik w niej odnajdzie, zależy również od jego własnych życiowych doświadczeń.