Woal recenzja

‘Egzotyczne Indie, tajemnicza kobieta, niebezpieczna miłość’ – to zachęcające i świetnie dobrane hasła z okładki powieści Any Veloso Woal. Jest to wielowątkowa powieść, której akcja rozgrywa się w Indiach, w większości w portugalskiej kolonii Goa, w XVII wieku.

Główny bohater Miguel Ribeiro Cruz po różnych zawirowaniach w ojczystej Portugalii trafia do Goa, gdzie stara się wieść jak najlepsze życie. Jest dobrze sytuowanym, przystojnym młodzieńcem, jednak o zachwianej nieco reputacji. Nie przeszkadza to jednak nikomu, by uważać go za całkiem „łakomy kąsek”. Kiedy więc Miguel przypadkiem poznaje tajemniczą kobietę, która rzadko pojawia się w towarzystwie, a jeśli już się pojawia to jedynie w błękitnym woalu na twarzy. Nikt nie wie, czy powodem takiego zachowania jest jej oszpecona twarz, czy wręcz przeciwnie – nieziemskie piękno. Wiadomo, że po tym, jak bohaterowi stanie przed oczyma taka zagadka, będzie chciał rozwiązać ją za wszelką cenę. Można się domyślić, że mu się to uda. Jednak zanim to nastąpi, zarówno jego jak i wiele osób z jego otoczenia, czeka wiele emocji i przygód.

Ana Veloso doskonale radzi sobie z „przemycaniem” realiów czasów kolonialnych, kiedy Taj Mahal dopiero był w trakcie budowy, kiedy choroby takie jak cholera zbierały ogromne żniwo, kiedy święta inkwizycja bezkarnie mordowała niewinnych ludzi. Autorka świetnie zaprezentowała przenikanie się kultur, bogactwo różnych warstw społecznych, obyczajowość, kulturę, aranżowane małżeństwa, wierzenia oraz smaki Indii. Pokazała całą gamę kontrastów – świat bogatych i biednych, zdradę i lojalność, miłość i nienawiść. Jest też walka z samym sobą, z własnymi uczuciami, namiętnością, które realia nakazują dopasować do narzuconych schematów. Jest przełamywanie samego siebie w walce o życie. Jest też przyjaźń nade wszystko – nie tylko międzyludzka, ale również ta, która czasem zadziwia do granic możliwości. Powiem szczerze, że przeżywałam ogromne emocje związane z losem psiego przyjaciela Miguela, Pandźa.

Jedyne, co mi w tej książce nie pasowało, to wizerunek kobiety z okładki. Bohaterka książki to kobieta o charakterystycznych szmaragdowo-zielonych oczach, a z okładki spoglądają oczy zdecydowanie brązowe... Niby szczegół, ale dla mnie dość znaczący. Nie na tyle jednak, aby wstrzymać się ze stwierdzeniem, że Woal to naprawdę świetna książka.