Florystki recenzja

„Krew na ostrzu nożyc, smugi na podłodze, przewrócony flakon. Nie da się już dłużej dyskutować z rzeczywistością.”


Już od samego początku autorka raczy nas tajemnicą, która swoją zawiłością sprawia, że poziom naszej ciekawości i niewiedzy momentalnie wzrasta, chcąc jak najszybciej dojść do rozwiązania.


Autorka przenosi nas do małej społeczności tle kwiaciarni, gdzie mogłoby się wydawać, że życie tam jest proste, wręcz spokojne. Jednak jedno wydarzenie całkowicie zmienia bieg ich egzystencji, sprawiając, że ludzie, którymi się otaczała bohaterka, tak naprawdę mają wiele sekretów.


W książce napięcie jest budowane dość szybko, jednak cały czas dawkowane są kolejne elementy, które powolnym krokiem mają nas doprowadzać do rozwikłania tej układanki. Tempo akcji nie jest pędzące, ale jest to plusem tej powieści, gdyż mamy możliwość uczestniczenia w tym, mogąc wyciągać pewne poszlaki i niejasności. Jesteśmy w stanie czerpać przyjemność z obserwowania ich poczynań, a sami układać swoją wersję wydarzeń.


Kreacja głównych bohaterów została przedstawiona w bardzo ciekawy i przykuwająca sposób. Bardzo duże skupienie pisarka przyłożyła do ich portretów psychologicznych, rozbudowując je i szczegółowo nakreślając. Są to postacie bardzo wyraziste, a zarazem silne i charakterne.


Autorka skrupulatnie przykuła czytelnika do tej fabuły, dając mu możliwość osadzenia się po odpowiedniej stronie. To ty decydujesz czy jesteś tylko biernym obserwatorem, a może uczestnikiem tej historii. Manipulacje, niepewność czy walka z czasem to tylko częściowe elementy, które nie będą naszym sprzymierzeńcem w tej drodze. Dojdzie do tego masa sekretów i popełnianie błędów, które przy tej przewrotności losu, nie obejdą się bez cienia.


Z pewnością nie jest to powieść szablonowa, która oparta jest na jakimś schemacie. Ma swój tryb, który umiejętnie cię omami.


Kalia symbolizuje podziw, a biel czystość. Kwiat ten na okładce został przybrudzony krwią. Ciekawi Cię dlaczego? Więc do boju Sherlocku, bo odpowiedź jest w książce.