Tętniące serce recenzja

 Selma Lagerlöf prezentuje, w sposób chronologiczny, życie Jana Andersona od momentu narodzin jego córki. Od chwili, gdy pierwszy raz wziął ją na ręce, stała się dla niego światłością opromieniowującą jego zwykły los, nic nieznaczącego chłopa. Tok powieści zaskoczył mnie nietypowym podziałem na krótkie - trudno to nazwać rozdziały - raczej kadry z życia rodziny uwzględniające rozwój córki Klary. Samo spojrzenie ojca na swoje dziecko odbieram jako zaślepienie miłością od pierwszego wejrzenia, czy dokładniej, wzięcia na ręce i poruszenia w ten sposób jego serca. W końcu to dzięki córce doznał prawdziwego uczucia miłości. Ale czy to źle patrzeć przez palce i obdarzać zaufaniem nasze dzieci? Przecież ta miłość jest wzajemna. 
 A gdy przychodzi moment, w którym Klara opuszcza rodzinny dom wyruszając w swą dorosłą podróż do miasta, by zarobić i móc spłacić rodzinne długi, i gdzie w oderwaniu od bliskich żyje przez długie lata, jej ojciec nie bacząc na różne doniesienia i plotki cały czas wierzy w nią, w swój jedyny skarb. Jan stworzył sobie ideał córki i w sumie nie ważne jaką była osobą, bo w jego oczach Klara jest tą, którą prezentuje się czytelnikowi. Nie ma ludzi idealnych. Dzieci bywają kochane, ale wciągu jednego dnia potrafimy je wielbić, by później mieć ich dość. Trudno jest nam przyjąć prawdę, szczególnie taką, która nie koresponduje z naszym widzeniem rzeczywistości. A w tym wypadku żal rozstania mąci w głowie mężczyźnie. Im dłużej nie ma Klary, w tym większą ułudę popada Jan.
 
 "Tętniące serce" to refleksyjna powieść, o głębokim uczuciu rodzica wobec dziecka, którą czyta się jak baśń, choć z trakcie lektury zaczyna się to zmieniać. Niepokoje bohatera silnie oddziałują na odbiorcę. To tak, gdy w słoneczny dzień zaczęłyby napływać szare chmury burzowe i niebo przeistacza świat z beztroskiego letniego przedpołudnia w zimne, szare i bezlitośnie mokre popołudnie. Tak samo tutaj zmienia się charakter powieści. I sam koniec, który staje się mocnym akcentem opowieści.
 
 Te krótkie migawki z życia, wypełniające "Tętniące serce", przywodzą mi na myśl swego rodzaju przypowieści. Momentami całkiem składnie zaprezentowana filozofia prostej egzystencji, innym razem jedynie nudne historie z dnia powszedniego chłopskiej rodziny. I taka była cała fabuła, fragmentarycznie prezentująca relacje panujące w społeczeństwie szwedzkim z końcem XIX wieku, opiewająca bezwarunkową ojcowską miłość, a wszystko to na przemian ciekawe i mało interesujące. I mimo iż to cienka książka i styl dość oszczędny, co tylko podkreśla jej lakoniczność, to osobiście jeszcze nieco bym ją przycięła, by historia toczyła się prostym torem, bez niepożądanych spadków. A ogólnie to bardzo ciekawie i wyjątkowo zaprezentowana miłość ojca do córki w literaturze.