Joyland recenzja

Joyland. Z pozoru zwyczajne "wesołe miasteczko". Jednakże od samego początku czuć, że skrywa jakąś tajemnicę. Podobno nikt nic nie wie, lecz każdy czuję tą niesamowitą, a zarazem dziwną atmosferę, która panuje wokół.
Młody - 21 letni chłopak trafia do tego miejsca przez przypadek. Poszukiwał pracy, by dorobić sobie i odłożyć na studia. Od początku swojej pracy nie wie, co dokładnie będzie robił i, co to znaczy "nosić futro". Jednak zupełnie nie przejmuje się tym wszystkim i do pracy podchodzi "na luzie". Dzięki temu szybko staje się ulubieńcem wszystkich osób, którzy pracują razem z nim, a także klientów, którym niejednokrotnie uda mu się pomóc.
Poznaje on również na swojej drodze matkę samotnie wychowującą niepełnosprawnego syna, z którym nawiąże relację.
Jednakże - czy ta relacja, jak również praca w Joylandzie będą dla niego bezpieczne? Czy będzie musiał zmierzyć się z dawnym morderstwem dokonanym na terenie wesołego miasteczka? Czy zostanie wplątany w kolejne morderstwo?
Na wszystkie te pytania z pewnością znajdą Państwo odpowiedź w książce, która nieco różni się od dotychczasowych książek wydawanych przez Stephana Kinga. Nie jest to kolejny "mrożący krew w żyłach" horror. Jest to raczej opowieść o dojrzewaniu młodego chłopca i właśnie to czyni książkę ciekawą.
Czytając ją miałam wrażenie, jakbym czytała historie napisaną przez któregoś z moich znajomych - wszystko automatycznie starałam się sobie wyobrazić i przenieść się w świat bohatera, który wydawał mi się coraz bardziej znajomy. Również sam styl napisania książki, a także historia opowiadana bezpośrednio przez młodzieńca skłoniła mnie do takich właśnie wniosków.
Fani dotychczasowych - kultowych zresztą horrorów Kinga mogą się nieco rozczarować, ponieważ (oprócz możliwości przewidywania przez jedną z bohaterek przyszłości - choć dla mnie jest to kwestia dyskusyjna) w książce nie znajdzie się stricte fantastycznych mocy bohaterów, czy też opowieści.
Jednakże - jak już zaznaczyłam wcześniej uważam, że to właśnie dlatego "Joyland" jest warty uwagi - chociażby z racji ponownego przekonania się, że Stephen King rzeczywiście jest Królem - jedynym w swoim rodzaju i oby tworzył jak najdłużej.