Jeżeli jesteś recenzja

„Ludzie w rozpaczy powinni mieć obok siebie innych ludzi. Nie wolno się odcinać.”

Po wyjeździe Stanisława, Olga nie wraca do Polski, nic jej tam nie ciągnie. Wynajmuje niewielkie mieszkanie w Arbaniji, niedaleko Trogiru. Tak jak ustaliła ze Stanisławem raz w tygodniu spotyka się ze Sanją i zawozi ją na terapię. Ta już wkrótce zaczyna przynosić efekty. Dziewczyna po tym co przeszła z rąk gwałcicieli zaczyna stopniowo wracać do życia. Nie ma dnia, żeby Olga nie myślała o swojej córce. Postanawia napisać książkę – wspomnienia, cały czas tli się w niej nadzieja, że jej jedyne dziecko żyje. Pewnego dnia dzwoni do niej jej były partner z informacją, że przyszedł do niej list, Olga jest przekonana, że to wiadomość od jej córki. W Arbaniji odwiedza ją Stanisław, wydaje się, że tych dwoje stanowi wręcz parę idealną. Jednak Olga nie potrafi zaakceptować jego swobodnego podejścia do związków. Zrywa z nim, jednak pozostają w kontakcie. Czy Natalia się odnajdzie? Czy Olga będzie ze Stanisławem? Koniecznie sprawdźcie, warto!

Olgę polubiłam od razu, jej ból po stracie ukochanego dziecka, rezygnacja, podjęte decyzje i w końcu ogromna nadzieja. Jednak moje serce całkowicie skradł Stanisław, mądry, życiowo doświadczony mężczyzna, który swoim optymizmem zaraża innych. Pomimo wszystko, potrafi cieszyć się z życia.

Próba pogodzenia się z tym co nieuniknione. Samotność, którą niesie ukojenie, daje czas na przemyślenia i akceptację zaistniałej sytuacji. Ogromne poczucie winy, nieutulonego żalu, niepewności. Chociaż ogromny ból nie znika, stopniowo z ociąganiem wraca chęć do życia. Autorka porusza szereg trudnych, złożonych problemów. Robi to z dużą wnikliwością, szczerością i ogromnym realizmem. Bezwarunkowa miłość matki do córki, samotne macierzyństwo. Trudne decyzje i ich konsekwencje, życie dla innych. W końcu przychodzi czas przychylnego spojrzenia na siebie samą, to trudne, ale ważne. Traktowanie siebie z szacunkiem i po przyjacielsku. Niepowtarzalny urok Arbaniji – pięknego miasteczka w Chorwacji.

Wnikliwa, przepełniona bólem i smutkiem powieść obyczajowa. Pomimo poruszanych bolesnych problemów czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie. Zakończenie sprawia ból i jednocześnie niesie nadzieję. Serdecznie polecam.