Wampir. Jak rodzi się zło. Epilog recenzja

Nowe, uzupełnione wydanie reportażu o Leszku Pękalskim szerzej znanym jako "Wampir z Bytowa" wywarło na mnie ogromne wrażenie. Nie czytałam poprzedniej wersji książki, więc cała lektura była dla mnie nowością. Z samą historią Pękalskiego nie byłam również wcześniej jakoś szczególnie zaznajomiona.

Autorce, dzięki latom wytężonej pracy nad przypadkiem jednego z najgroźniejszych seryjnych morderców w Polsce, udało się stworzyć reportaż, który dotyka wszelkich możliwych aspektów życia Leszka. Poznajemy historię jego trudnego dzieciństwa i braku miłości oraz akceptacji ze strony najbliższych. Dowiadujemy się o jego upośledzeniu umysłowym widocznym już od najmłodszych lat, które w wielu osobach z jego otoczenia wzbudzało litość oraz chęć niesienia mu pomocy, u innych zaś było doskonałym pretekstem do drwin i naśmiewania się. Poznajemy jego stosunek do kobiet, wzmożony popęd seksualny oraz brak empatii w odniesieniu do innych ludzi. Leszek potrafił oczekiwać współczucia i pomocy od innych, jednak sam dokonywał w tym samym czasie czynów tak makabrycznych, że aż ciężko je sobie wszystkie wyobrazić...

Po poznaniu historii Leszka czytelnik pozostaje z masą pytań, na które dotąd nikomu nie udało się znaleźć jednoznacznych odpowiedzi. Mimo szeregu badań i terapii jakimi poddawany przez lata więzienia zostawał "Wampir z Bytowa", do dziś tak naprawdę ciężko jednoznacznie go zdiagnozować. W jego przypadku nałożył się na siebie szereg odchyleń oraz dewiacji, który w konsekwencji doprowadziły do pozbawienia życia kilkudziesięciu niewinnych ludzi, głównie kobiet, ale również mężczyzn oraz dzieci. Leszek swoim zachowaniem, które w zasadzie opierało się jedynie na zaspokajaniu podstawowych potrzeb fizjologicznych zdecydowanie bardziej przypomina bestialskie zwierzę, niż człowieka.

Przypadek Pękalskiego idealnie obrazuje również niedołężność polskiego wymiaru sprawiedliwości, pod którego z pozoru czujnym okiem, przez lata dochodziło do szeregu podobnych morderstw, ale nikt nigdy nie połączył kropek i nie podejrzewał nawet, że wszystkie one mogą być dziełem jednego człowieka. Co szczególnie zaskakujące, człowiek ten, co prawda wykazywał się inteligencją, jednak zdecydowanie nie był przebiegłym, planującym z zimną krwią zabójcą, który umyślnie unikał schwytania, a jedynie człowiekiem, który nie potrafił zapanować nad swoimi instynktami. Działał pod wpływem impulsu, bez żadnego przygotowania, czy planowania.