Szału nie ma jest rak recenzja

 Zamówiłam książki ks. Jana, słuchając jego wielkopostnych rozważań. Dotarły kilka godzin po wiadomości o jego śmierci. W takim kontekście czytanie o hospicjum, cierpieniu, uporczywej terapii, bólu, sedacji, towarzyszeniu przy odchodzeniu nabiera zupełnie innego wymiaru. 
 "...nie będę heroicznie udawał, że jest mi z chorobą i śmiercią dobrze, że bez krztyny lęku idę do "domu Ojca", bo to nieprawda. Jasne, że jeszcze bym sobie pożył. Postaram przygotować się na śmierć i ją samą przeżyć godnie i z klasą. Ale czy to się uda?"
 Ale nie tylko o śmierci i umieraniu jest to książka. Jest o dzieciach, o potrzebie bliskości i przytulaniu, Bożym miłosierdziu, Sopocie, cudach, szkodliwych relacjach, bioetyce, seksie, wadach polskiego kościoła jako instytucji. Odważnie i prawdziwie. Czuję wielki niedosyt, więc za chwilę sięgam po "Życie na pełnej petardzie". 
 
 "Pewne rzeczy z wiekiem się zmieniają, ale fundamenty - Pan Bóg, Eucharystia, wiara w obecność Chrystusa w Ofierze - nie przechodzą.[...] To jest moje największe marzenie, żeby móc do samej śmierci sprawować Najświętszą Ofiarę."
 
 [cyt. s. 21, 125, 136]