Siostry. Eseje recenzja

Miłość. Małżeństwo. Tęsknota. Kobiecość. To są tylko słowa, a jak wiele skrajnych uczuć wywołują.
W tym zbiorze esejów trzy autorki analizują swoje emocje, odpowiadając sobie na pytania, których w dzieciństwie zadawały setki. A na które odpowiedzią było milczenie.
Jesteś marzeniem wszechświata. Musisz sobie to tylko uświadomić. I ruszyć naprzód. Pewnie, nieraz się potkniesz i upadniesz. Jednak zawsze wstaniesz. Dasz radę, wierzę w ciebie.
Taki przekaz niesie ta niewielka książka.

„Siostry” to bardzo intymny obraz życia trzech kobiet. Mamy tutaj opowieść o rozwodzie, ale także o chorobie psychicznej czy życiu w czasie pandemii. Autorki w ciekawy sposób pokazują to, jak zmieniał się ich sposób myślenia wraz z wiekiem i nowymi doświadczeniami. Nie kryją się ze swoimi słabościami, a ich teksty są przepełnione wiarą. W co? Przede wszystkim w dobroć ludzką i w lepsze jutro.
Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy po przeczytaniu tych esejów, była trochę dziwna. Mianowicie uznałam, że są to bardzo oczyszczające utwory. Autorki mają różne poglądy i sposoby patrzenia na świat, a jednocześnie tak dużo je łączy. Pewnie, że nie ze wszystkim w tej książce się zgadzam. Czasem zirytowało mnie jakieś zdanie, innym razem cały tekst był dla mnie nieciekawy. Zdaję sobie jednak sprawę, że to tylko moje odczucia. I dla kogoś innego te same zdania, których ja nie doceniłam, mogą mieć dużą wartość.

Według mnie najciekawszy był esej autorstwa Mariki Krajniewskiej. Na drugim miejscu postawiłabym ten Izabeli Szolc, a trzecie miejsce to jak dla mnie esej Justyny Bargielskiej. Dlaczego w takiej kolejności? Cóż, Marika Krajniewska naprawdę ciekawie przedstawiła tytułowe „siostry”, w tym eseju zaznaczyłam także najwięcej fragmentów. Z kolei tematyka przedstawiona przez Justynę Bargielską kompletnie do mnie nie trafiła. Nie bardzo wiedziałam, do czego zmierzała pisarka w tym tekście.

Ciekawym zabiegiem były miejsca na notatki i swoje przemyślenia po każdym eseju. Autorki „Sióstr” zachęcają czytelnika do zostawienia czegoś po sobie w książce, dając nam przestrzeń do wyrażania swoich emocji. Podobało mi się to, bo mogłam na świeżo wypisać wszystkie wady i zalety danego utworu. Stwarzało to też jakiegoś rodzaju więź z pisarkami, która pokazywała, że zdanie czytelnika też się liczy. Nie musi być on tylko biernym obserwatorem. Może współtworzyć tę książkę i zostawić swój ślad w niej.

„Siostry” to opowieść prosta, a jednocześnie wyjątkowa. Dla mnie była to lektura inspirująca. Nietypowa, chociaż traktująca o codzienności. Pełna ciepła i melancholii. Trudno mi ją polecać, bo wiem, że nie do każdego trafi. Kto wie, może się od niej odbijecie? A może zakochacie się i będziecie często wracać do tych tekstów? Nigdy się nie dowiecie, dopóki nie spróbujecie. Moim zdaniem warto ją przeczytać, ale ten wybór pozostawiam Wam.

Współpraca barterowa z wydawnictwem Papierowy Motyl.