Porachunki recenzja

Wiele razy powtarzałam, że tematyka stricte mafijna jest oklepana tak bardzo, że praktycznie nie może nic mnie więcej zaskoczyć. A jednak i ja potrafię się mylić. Muszę przyznać, że jeśli mam się męczyć przy drugim tomie jakiejś historii to nie bardzo się za niego biorę. Jednakże kontynuacja od pani Magdy jednak nie dawała mi spokoju. Pierwszy tom historii podobał mi się, mimo że nie zaskoczył mnie. I tak mi ta druga część nie dawała spokoju, że nie mogłam się oprzeć.

I od razu Was namawiam na czytanie! Dlaczego? Petarda i bomba spadnie na Was jak grom z jasnego nieba, a szczęka nie będzie na podłodze, a już niżej (sugeruję, że nawet w piwnicy), buty ze skarpetami spadną ze stóp – zaskoczenie i niespodzianka jaką nam przygotowała Autorka mocno wprawiło mnie w osłupienie! Nie tego się spodziewałam, ale ogromne brawa za pomysłowość! Kłaniam się zatem tutaj nisko. Język pani Winnickiej rozwija się, nadal pisze przyjemnie, ale i porywająco, bo przecież ta część jest lepsza od swojej poprzedniczki.

Felicja budzi się w szpitalu po strzale. Nie pamięta wielu faktów ze swojego życia, a co gorsza dowiaduje się prawdy o małżonku, który podszywa się pod lekarza, by cały czas być przy ukochanej. Na domiar złego sama kobieta postanawia sobie ułożyć życie u boku innego. Najbardziej w tym wszystkim podoba mi się walka o ukochaną – Alexander nie zależnie od wszystkiego nie chce stracić swojej kobiety i próbuje zatrzymać ją przy sobie niemalże za wszelką cenę. Miałam momentami takie chwile konsternacji, w których myślałam, że facet w sumie powinien sobie odpuścić i pozwolić Felicji odejść. Jednakże… Jak tak postawiłam się w jego sytuacji chyb również nie umiałam być dać sobie siana i oddać ukochanego komuś innemu, nawet jeśli nie byłoby to takie proste niżeli jak się planowało.

Zamieszanie, masa akcji, starania o ukochaną i wiele więcej to nasza Autorka wsadziła do powieści i wyszło jej naprawdę nieźle. Zaskoczyła mnie ogromnie, poprowadziła fabułę zgrabnie i nie zapomniała walnąć takim zakończeniem, że sama nie wiedziałam co mam myśleć, prócz przysłowiowego – „a to naprawdę już koniec? Przecież to nie tak miało być!”