Z biegiem dni recenzja

W pamiętniku minionego, 2023 roku, Jerzy Stuhr trochę z dystansu i z dużą dawką humoru oraz ironii prowadzi nas przez meandry swojego, ostatniego roku życia.
Pisze z perspektywy osoby doświadczonej przez los ( choroba nowotworowa), ale i aktora. Z łezką w oku wspomina pierwsze kroki na scenie, liczne spektakle zrealizowane na włoskich scenach oraz spotkania z wielki twórcami filmu, np. Andrzejem Wajdą, Tadeuszem Łomnickim czy Johnem Malkovichem.
Autor pamiętnika prosi nas, czytelników, żebyśmy z nim byli. I nie da się odrzucić czy przejść obojętnie wobec takiego, czytelniczego zadania.

Współodczuwam, gdy tabloidy biorą go pod lupę podczas procesu sądowego za prowadzenie pod wpływem alkoholu. Oglądam jegoświat i wspólczuje w momencie nawrotu choroby.

Jerzy Stuhr jest dla mnie niezwykłą osobą i postacią. Szanuję jego odwagę i podzielenie się z czytelnikami najintymniejszymi kawałkami siebie: strachem, niepewnością i walką do końca. Podziwiam ogromny dar wiary.
Pięknie pisze autor o ciszy, z którą spotykał się w wielu wymiarach. Była dla niego ważna. Zarówno z perspektywy garderoby teatralnej , tuż po spektaklu, jak i szpitalnego łóżka. Mógł dzięki fenomenie ciszy odpoczywać.
Na długo zapamiętam fragment o tworzeniu w ojczyźnie:

Uważam, że bardzo ciekawym pomysłem na szatę graficzną tej książki jest zamieszczenie zdjęć rękopisu wspomnień, jako całych stron , czy w formie marginesów. Daje to czytelnikowi jeszcze większą bliskość z oryginalnym tekstem i przemyśleniami autora.
Zapiski dały mi wytchnienie i piękne przeżycia. Myślę, że jest to książka do której będę często wracać. I za każdym razem odkryję w niej coś innego, ale ważnego.
Rekomenduję ten tytuł na czas wakacyjnego odpoczynku, ale także na chwile gonitwy życiowej.
Obserwacje i styl Jerzego Stuhra nie zawiodą Was.

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za egzemplarz recenzencki książki.