Do ostatniej kropli krwi recenzja

„W miłości nie chodzi o to, żeby być idealnym, lecz by kochać drugą osobę mimo jej wad”.

Leo wychodzi warunkowo z więzienia po osiemnastu miesiącach odsiadki za rozbój. Postanawia zacząć wszystko od nowa, zmienić swoje życie,bo ma dla kogo. Chce przejąć opiekę nad młodszym bratem Michałem, który teraz przebywa w rodzinie zastępczej. W poszukiwaniu pracy trafia w gazecie na pewne ogłoszenie. Przeszłość chłopaka bardzo szybko jednak, daje o sobie znać i nie pozwala o sobie zapomnieć. Niejaki Dziki zmusza, go do powrotu na przestępczą drogę inaczej jego bliskim stanie się krzywda. Leo ma plan. Tylko czy uda mu się go zrealizować?

Nasturcja Wrońska młoda i zdolna fotografka, prowadzi własne studio fotograficzne. Daje ogłoszenie do gazety, że poszukuje modela do sesji. Chce wygrać prestiżowy konkurs fotograficzny. Tym sposobem w drzwiach jej zakładu pewnego dnia staje Leo. Jedno zlecenie i mieli się nigdy więcej nie zobaczyć. Los jednak chciał inaczej, a niesamowite pożądanie przyciągnie ich do siebie jak magnez.

Czy pokonają piętrzące się problemy, skoro świat podziemia rządzi się swoimi prawami?

Jestem pod wrażeniem w jaki sposób autorka przedstawiła wątek podziemnych, walk bokserskich. Wiedza na ten temat, słownictwo, wszystko opisane bardzo profesjonalnie, jak byśmy siedzieli i obserwowali wszystko z pierwszego rzędu.

Wątek brata i bratowej Nasturcji bardzo pozytywnie mnie zaskoczył, nie takiego obrotu spraw się spodziewałam. Bardzo dobrze wykreowane postaci, realistyczne, idealnie oddające emocje, które autorka chciała nam przekazać i od pierwszych stron zyskali moją sympatię. Na uwagę zasługują również postaci drugoplanowe. Jestem zachwycona postawą Nastki, taka mała drobna kobietka, a jednocześnie tak silna psychicznie.

Wzruszająca fabuła, momentami szybciej biło mi serce ze względu na zmysłowe sceny seksu, a innym razem wzruszenie ściskało mi gardło. To historia o miłości, ale i wielkiej przyjaźni, dawaniu drugiej szansy, oraz o tym, żeby nie poddawać się, bo zawsze gdzieś na końcu jest światełko w tunelu. Warto robić wszystko, żeby do niego dotrzeć.

“Do ostatniej kropli krwi” to moje pierwsze spotkanie z autorka, ale już wiem, że na pewno nie ostatnie, to był cudownie spędzony czas. Chociaż przyznaję były momenty, które trudno było mi czytać. Dziękuję pani Monice i wydawnictwu Amare za te emocje i możliwość przeczytania książki. Będę do niej wracać...