Histeria recenzja

Na Ursynowie zostaje znaleziona kobieta z roztrzaskaną głową. Obok niej błąka się jej dziecko, czekając aż mama się obudzi.
Tymczasem w Warszawie grasuje mężczyzna w białej masce zwany Fantomem. Czy naprawdę jest taki groźny?
___
Zawsze ciężko mi się czyta książki, w których dzieci doświadczają czegoś złego. Tutaj chodzi o przemoc - zarówno fizyczną, jak i psychiczną. To straszne, jak wielu rodziców myśli, że
• 'to przecież coś normalnego'
• 'to konieczne w dobrym wychowaniu dziecka'
• 'mnie rodzice tłukli i popatrzcie, na jakiego porządnego człowieka wyrosłem'.

Takie fragmenty wbijają mnie w fotel i sprawiają, że gula w gardle rośnie i rośnie. Jak to Autorka dobrze ujęła w posłowiu - krzywdzenie emocjonalne dzieci to 'bomba z opóźnionym zapłonem'. 😖

Zaskoczeniem było dla mnie to, że wydarzenia nie rozgrywają się bezpośrednio po końcówce "Wrzasku", a jakiś czas później. Muszę przyznać, że to dobre posunięcie, bo od tamtego okresu dużo w życiu głównych bohaterów się zmieniło. W tym tomie wybija się wątek Bartka, brata Larysy. Bardzo sympatyczny chłopak, jednak kłopoty lubią się do niego przyczepiać. Szkoda mi go czasami - jego siostra to trudna zawodniczka i naprawdę musi się on nieźle nagimnastykować, żeby zrozumieć, co jej chodzi po głowie.

Mam wrażenie, że w "Histerii" język Autorki jest jeszcze lepszy. Zazwyczaj opisy pogody czy miejsc mnie nie kręcą, ale tutaj wręcz się przy nich rozpływam. I porównania. Oprócz genialnej kreacji bohaterów, to podoba mi się najbardziej. "(...) przemoc emocjonalna jest jak robak, który rośnie w duszy dziecka i sprawia, że gnije ono od środka.". Otwiera klapki na oczach, czasami obraz dociera do nas bardziej niż słowa.
O Larysie i Brunonie mogłabym mówić i mówić. Powiem jedno: nadal mają swoje wyraziste charaktery, na niczym nie straciły, a wręcz się wyostrzyły.
A zakończenie wzmogło mój apetyt na ostatnią część tej trylogii.