Jesienna miłość recenzja

Ta książka wycisnęła mi trochę łez, chyba najwięcej z dotychczas przeczytanych powieści Pana Sparksa. Ale sięgając po nie mniej więcej wiemy, na co się piszemy. A jak jeszcze nie wiemy, to się przekonamy. Oczywiście o ile autor do nas trafi, bo z tym różnie bywa. :)

To jest tak naprawdę bardzo prosta historia o miłości. Uczucie, które na początku wydawało się czymś absurdalnym, przeradza się w prawdziwą i niepowtarzalną miłość. Postać Jamie została ukazana w niezwykły sposób. Dziewczyna jest bardzo religijną osobą, jej ojciec jest pastorem. Wszędzie chodzi z Biblią i między innymi przez to jest uważana za kogoś odmiennego. Nie chodzi na imprezy, nie maluje się, skromnie się ubiera. Ma wielkie serce, dla każdego jest miła i pomaga wszędzie, gdzie tylko się da. Czy to powód do szydzenia sobie z niej? Nie wiem co autor chciał przekazać, każdy może sobie to zinterpretować na swój własny sposób. Może to, że nie powinno się wyśmiewać drugiej osoby, niezależnie od tego jaka jest? Że miłość jest niespodziewana? Że czasem pozory mylą, o czym dobitnie przekonał się Landon?

Mam wrażenie, że zakochany był praktycznie od początku, ale bardzo, bardzo późno to sobie uświadomił i właśnie tymi momentami mnie irytował. Nie był zbyt przyjemny dla Jamie, zresztą nie tylko on. Sam nie będę udawał świętego. Zdarzało mi się zachowywać w sposób, którego dziś bardzo się wstydzę. Na szczęście zrozumiałem swoją głupotę. Miłości Landona nie kwestionuję. Była szczera, głęboka i prawdziwa. Istotną rolę w tej historii odgrywa wiara, która była ważna dla Jamie, jej ojca, a z czasem stała się również ważna dla chłopaka.

„Jesienna miłość” powinna zmienić sposób myślenia wielu na osoby, które w jakiś sposób wyróżniają się na tle tłumu, a przecież to nic złego, to nie czyni ich gorszymi. Z tego co widzę, powieść jest lekturą i po jej przeczytaniu można zrozumieć dlaczego. Książka jest krótka, napisana luźnym językiem, czyta się błyskawicznie. Skojarzyła mi się z „Gwiazd naszych wina”. Bardzo cenię sobie styl Nicholasa Sparksa. To dopiero jego piąta książka, którą przeczytałem, więc jeszcze wiele przede mną. :)