Jedziemy z matką na północ recenzja

Karin Smirnoff "Jedziemy z matką na północ", przełożyła Agata Teperek,

W "Jedziemy z matką na północ", drugiej części sagi rodziny kippów nadal nad wszystkimi bohaterami krąży widmo wszechogarniającej beznadziei i zła, od których człowiekowi nie sposób jest się uwolnić. Wpełzły one jak robactwo pod strzechy zamieszkiwanych przez nich domów, zakotwiczyły w umysłach ludzkich, by następnie zamienić się w przekazane kolejnym pokoleniom niechciane dary, których otrzymania nie można odmówić.

Obawiałam się trochę kontynuacji. Nie chciałam bowiem, żeby Karin Smirnoff znów wiodła mnie ścieżkami ludzkiej bezsilności, dokładając przy okazji swoim bohaterom kolejnych trosk.Tym bardziej, że polubiłam ich pomimo tych wszystkich ludzkich ułomności. I choć ich drogi ponownie nie okażą się łatwe, to sposób przekroczenia progów rodzinnej historii przez janę i brora, udanie się ścieżką pamięci do początków historii i młodości ich matki, do wsi pełnej surowych religijnych zasad, daje zupełnie nowe spojrzenie. A co za tym idzie, po raz kolejny brak zgody na to, jak obecnie wygląda życie rodzeństwa. Czego się jeszcze dowiemy? Jakie tajemnice odkryje przed czytelnikiem Karen Smirnoff?

Autorka kontynuuje swą opowieść stosując nadal swój oryginalny zapis narracyjny, znany już z pierwszego tomu. Poza kropkami na końcu zdań, bez innych znaków interpunkcyjnych. Jakby urwanymi zdaniami, będącymi szybkim zapisem wypowiedzianych słowami myśli. Dialogami układającymi się niejako strumień świadomości, bez emocji, empatii dla innego człowieka, a jednak poruszającymi czułe struny.

Nie ukrywam, że po drugiej części jeszcze bardziej ciekawa jestem zakończenia tej historii, w której pierwiastek ludzkiego zła przykrywa wszelkie pokłady kryjącego się w człowieku dobra. Chciałabym, żeby Karin Smirnoff wyrwała janę i brora z marazmu, w którym się znaleźli, żeby wyznaczyła im ścieżkę, na końcu której ujrzą choć jeden jasny promyk. Boję się jednak, że będzie musiało skończyć się całkiem inaczej oraz dużo trudniej. I takie bowiem bywa ludzkie życie.