Gałęziste recenzja

Karolina i Tomasz, główni bohaterowie powieści, za cel kilkudniowej podróży obierają malownicze i pełne tajemnic tereny Suwalszczyzny. Już na początku wyjazdu pojawiają się problemy, poczynając od komplikacji z noclegiem. Mimo to para stara się nie zniechęcać i czerpać jak najwięcej przyjemności z pobytu w Białodębach. Jednak kolejne dni obfitują w coraz więcej dziwnych sytuacji i niewyjaśnionych zdarzeń. Jak to mówią? Im dalej w las, tym więcej drzew. W przenośni, a może i dosłownie… Atmosfera się zagęszcza, a chłopakiem i dziewczyna, zbyt pochłonięci kłótniami, nie od razu dostrzegają czające się w mrocznym leśnym gąszczu niebezpieczeństwo…

Historia toczy się najpierw powoli, niespiesznie, by wkrótce nabrać tempa. Barwne, sugestywne opisy przyrody i okolicznych miejscowości nadają powieści niesamowitego, osnutego tajemnicą klimatu. Przez ten zmysłowy kontakt z otaczającą naturą czytelnik ma wrażenie, jakby kroczył ramię w ramię z bohaterami. Nie jest tylko biernym obserwatorem, lecz staje się uczestnikiem poszczególnych zdarzeń. To działa na wyobraźnię, uruchamia wszystkie jej mechanizmy, a przy okazji potęguje uczucie niepokoju. Urbanowicz z dużą wprawą stopniuje napięcie, każdy jego ruch jest dokładnie przemyślany. Autor przyspiesza i zwalnia tempo, serwując odbiorcy na przemian nieoczekiwane zwroty akcji i chwile na złapanie oddechu.

Powieści, w których pojawiają się nawiązania do wierzeń słowiańskich, czytałam już sporo, ale żadna nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak Gałęziste. Autor miał świetny pomysł i wprawnie przeniósł go na papier. Główni bohaterowie są jak ogień i woda, całkowicie się od siebie różnią – światopoglądem, hierarchią wartości, spojrzeniem na wiarę. Sprzeczki i gorliwe dyskusje na temat podejścia do różnych spraw zdarzają im się niemal codziennie. To, co spotyka Karolinę i Tomka podczas pobytu na Suwalszczyźnie, wystawia ich związek na wiele prób. Czytelnik śledzi kolejne wydarzenia, klucząc pośród dwóch całkowicie odmiennych perspektyw. Logika i wiara, rozsądek i intuicja. Odbiorca zagłębia się w liczne dialogi dotyczące wiary, niejednokrotnie zastanawiając się, które spojrzenie na rzeczywistość jest bliższe prawdy. Żadne? A może każde po trochu? Jedno jest pewne – wszystko, co dzieje się wokół bohaterów, niepokoi i wywołuje całą gamę emocji.

Minęły ponad dwa lata od premiery pierwszego wydania, a wciąż pamiętam wiele elementów fabuły, odtwarzam w głowie różne obrazy, które wyobraźnia podsuwała mi wówczas w trakcie lektury. Nowe wydanie to niby ta sama, a jednak zupełnie inna historia. Przede wszystkim tekst został gruntownie przeredagowany, dzięki czemu zyskał na wyrazistości oraz płynności. Już nie sposób tu dostrzec dłużyzn, przez powieść się sunie niczym przez soczystą, świeżą trawę. Ponadto zamieszczone w książce ilustracje Michała Loranca napędzają trybiki wyobraźni i skupiają uwagę na kluczowych momentach. Bardzo mi się to nowe Gałęziste spodobało. Jednak nie wszystko uległo zmianom… Po tak długim czasie historia Karoliny i Tomka nadal budzi we mnie ogromny lęk. Prawdopodobnie to się nigdy nie zmieni!

Gałęziste Artura Urbanowicza to niezwykle klimatyczna, fascynująca i budząca grozę powieść, która skłania czytelnika do rozważań na temat wiary, pogaństwa, zdroworozsądkowego podejścia oraz zjawisk nadprzyrodzonych. Niewątpliwie zmusza do zastanowienia, czy aby faktycznie czucie i wiara są silniejsze niż mędrca szkiełko i oko. Pełna żywych, ekspresyjnych opisów otaczającej natury, a także odniesień do mitów i legend związanych z regionem suwalskim, uwodzi nieco baśniowym, zagadkowym i mrocznym klimatem. Zdecydowanie polecam! To pozycja godna uwagi, która z pewnością zadowoli miłośników powieści grozy.