Życie za życie recenzja

"Życie za życie" to pierwsza książka Magdaleny Folty. Ciężko mi ją przypisać do jakiegoś konkretnego gatunku. Może obyczajówka z parapsychologicznymi elementami? Mamy tu opisaną relację pacjent – psychoterapeutka. Zawsze lubiłam czytać książki gdzie głównym wątkiem jest zagłębianie się w chory psychicznie umysł. Ale tu mi czegoś wyraźnie zabrakło.
Sam pomysł na fabułę jest dobry, a rzekłabym nawet, bardzo dobry. Autorka stworzyła naprawdę ciekawy motyw łączenia świata rzeczywistego z urojonym światem jednego z głównych bohaterów. Świata, w którym podobno dużo się dzieje, ale niestety wszystko opisane jest zbyt powierzchownie. Nie chce spojlerować, więc porównam to sytuacji, w której Tolkien napisałby, że Śródziemie to kraina, w której żyją elfy i czai się na nie zły duch. Chciałabym się dowiedzieć więcej o tym świecie!! Irytujące.
Teraz bohaterowie. Trudno określić, kto tak naprawdę jest głównym bohaterem, i wokół kogo kręci się fabuła, ale to nieistotne. Ważniejszym aspektem są relacje między postaciami. Relacje, które, jak się domyślam, miały być bardzo głębokie i bardzo emocjonalne. Niestety płytkie dialogi i koncentracja na prowizorycznych czynnościach ( parzenie herbaty czy myślenie o relaksującej lampce wina zajmują całe strony !!! i to nie raz !!! ) sprawiły, że książka miejscami jest po prostu nudna. Ze zbioru tych postaci, ich charakterów, zadań i ról, dałoby się wykrzesać ogromny ogień. Szkoda, że wyszła z tego ledwie iskierka.
Chciałoby się powiedzieć, że tej powieści zabrakło owego "je ne sais quoi", które czyni książki fascynującymi, zmuszającymi do myślenia. Ale ja chyba wiem czym jest owo "quoi", w tym przypadku. Moim zdaniem zabrakło warsztatu. Zabrakło doświadczenia literackiego. Biorąc pod uwagę, że jest to debiut autorki, jest to absolutnie zrozumiałe. Reasumując, pomysł świetny, serio, pierwsza klasa, niestety mi to nie wystarczy by określić "Życie za życie" jako dobrą, wartą polecenia książkę.