Kobiety wywiadu recenzja

„Kobiety wywiadu” to jedna z kilku pozycji literatury biograficznej w twórczym dorobku Przemysława Słowińskiego. Postanowiłam sięgnąć po nią, zachęcona poprzednimi książkami autora, które okazały się być według mnie naprawdę dobrymi. Niestety, ta mnie nie zachwyciła. „Kobiety wywiadu” to zbiór 15 historii o słynnych kobietach-szpiegach, głównie z czasów I i II Wojny Światowej. Wiadomo, że takie tematy jak: wojna, zdrady, szpiegostwo, polityka i kobiety to istne rzeki, o którym wiele można by pisać. I tu rodzi się pytanie czy autor nie porwał się trochę jak z motyką na słońce, gdyż wszystkie te historie ( przypominam – 15!!), są opisane mówiąc kolokwialnie, „po łebkach”. Wiem, że może ciężko jest zmieścić na 325 stronach, aż tyle faktów i informacji, o kobietach, których życiorysy mogłyby stanowić gotowe scenariusze do filmów akcji, ale moim zdaniem lepiej byłoby w tym przypadku, postawić na jakość ich opisania, a nie na ich ilość. Owszem dowiedziałam się wielu nowych rzeczy i ciekawostek, ale mimo to, mam pewien niedosyt.
Jeżeli chodzi o styl w jakim książka jest napisana to pozostawia on wiele do życzenia. Zdarzają się, i to niestety dość często, chaotyczne momenty. Ciężko jest przez to zrozumieć przebieg zdarzeń, rozeznać się kto z kim i po której stronie. To zwyczajnie niedopuszczalne w tego typu książkach. Kolejną istotną sprawą, która razi w tej lekturze jest stronniczość autora. Brakuje tu trochę dziennikarskiego obiektywizmu. Rozumiem, że ciężko go zachować gdy pisze się o nazistowskich kolaborantach, jednak z podobną tendencyjnością autor odnosi się także do poglądów politycznych czy upodobań bohaterek a to wydaje mi się być nie tylko nieprofesjonalne ale i zwyczajnie nieeleganckie.
„Kobiety wywiadu” to pozycja dla osób, które pociąga temat kobiet w szeregach wojskowego wywiadu. Zaznaczam jednak, że wiele się z niej nie dowiedzą. Traktowałabym ją raczej jako ciekawy wstęp i inspirację do dalszych literackich poszukiwań kobiecego pierwiastka w szpiegowskim świecie.