Zawód: powieściopisarz recenzja

„Pisanie powieści to niezwykle prywatne zajęcie, któremu oddajemy się w zamkniętym pokoju. Zamyka się człowiek w gabinecie, siada przy biurku, (w większości przypadków) tworzy z niczego zmyśloną opowieść i nadaje jej kształt tekstu. Przekształca coś subiektywnego i pozbawionego formy w coś obiektywnego (a przynajmniej dążącego do obiektywizmu) i mającego formę – tak można najprościej zdefiniować pracę, którą my, powieściopisarze zajmujemy się na co dzień”.

Uwielbiam prozę Murakamiego, jest genialna. Odkryłam go wiele lat temu i od tamtej chwili pozostaję jego wierną fanką. Moja pierwsza jego książka to „Kronika ptaka nakręcacza” i choć nie jest to lektura dla każdego, dałam się jej uwieść. Moja miłość do jego twórczości pozostaje od lat niezmienna. Nigdy się nie zawiodłam na treści jego książek i w momencie, kiedy w księgarni ukazuje się coś nowego, nie zastanawiam się czy warto ja kupić, bo wiem, że na pewno tak. Jak dobrze ponownie spotkać się z Murakamim. Tym razem to nie zmyślona powieść tylko szczera wykładnia na temat tego co dokładnie oznacza bycie pisarzem. „Zawód powieściopisarz” to pozycja, w której przebija tak znany mi, specyficzny ton pisarza. Poznajemy początki jego kariery, która trwa już ponad trzydzieści lat. Poznajemy jego warsztat i możemy naprawdę wiele skorzystać na jego radach i doświadczeniu. Według Murakamiego „jeśli oddajesz się jakiemuś działaniu, które jest dla ciebie ważne, ale nie potrafisz się w nim odnaleźć spontanicznej przyjemności i radości, jeżeli nie drżysz przy tej okazji z podniecenia, to znaczy, że jest w niej coś błędnego, niewłaściwego”. Wygląda na to, że aby być świetnym twórcą, nie tylko pisarzem, trzeba robić to co sprawia nam niepohamowaną przyjemność. Niestety nie, trzeba mieć jeszcze trochę talentu, choć autor twierdzi, że ma go tylko odrobinę. Żartuje sobie?! Traktuję tą pozycję trochę jak poradnik dobrego pisania, wiele w niej dobrych wskazówek a doświadczenie Murakamiego przemawia za tym, że należy brać wszystko co nam daje.