Nie randkuj z siostrą kumpla recenzja

Z niektórymi książkami jest jak z piosenkami, które słyszysz po raz pierwszy i od razu wiesz, że zostaną z Tobą na długo.
„Nie randkuj z siostrą kumpla” to właśnie taka historia – od pierwszych stron wybrzmiewa mocno, emocjonalnie, a im dalej, tym bardziej wciąga, porusza, wstrząsa i pochłania bez reszty. To nie tylko klasyczny romans – to opowieść o więziach, które trudno zerwać, o emocjach, których nie da się przewidzieć, i o uczuciach, których nie sposób powstrzymać.

Holden Catalano i Lala to duet, który teoretycznie absolutnie nie powinien działać. On – utalentowany muzyk, który unika trwałych relacji jak ognia i nie wierzy w to, że miłość może być czymś stałym.
Ona – ambitna, młoda kobieta, która wie, czego chce od życia, a uczucia nigdy nie znajdowały się wysoko na liście jej priorytetów.
A jednak, jak to często bywa, życie ma w zwyczaju popychać ludzi dokładnie tam, gdzie najmniej się tego spodziewają – a często właśnie tam, gdzie najbardziej nie chcą iść.

Dodatkową komplikacją jest cienka, ale wyraźna granica, której nie sposób zignorować – obietnica złożona przez Holdena Ryanowi, starszemu bratu Lali.
Ryan, który zbyt wcześnie odszedł, powierzył Holdenowi bardzo konkretną misję – być blisko jego siostry, ale nie za blisko.
A jak się okazuje, te dwa słowa – blisko, ale nie za bardzo – potrafią dzielić jak przepaść i tworzyć napięcie, które rośnie z każdą stroną.

Nie znajdziemy tutaj prostych rozwiązań ani klasycznej, słodkiej sielanki.
To historia przepełniona napięciem, pełna momentów, w których serce czytelnika zaczyna bić szybciej, i takich, w których ma się ochotę krzyknąć do bohaterów: „Ludzie, co wy wyprawiacie?!”.
Jest miejsce na śmiech, wzruszenie, czułość, a nawet lekki niepokój o to, jak wszystko się potoczy.
To właśnie sprawia, że ta książka jest tak dobra – nie pozwala na nudę, nie daje chwili oddechu, cały czas trzyma w emocjonalnym napięciu.

Jednym z największych atutów tej historii jest jej język – dynamiczny, bezpretensjonalny, żywy.
Autorki nie bawią się w grzeczne, przewidywalne frazy.
Tworzą narrację pełną energii, autentycznych emocji, błyskotliwych dialogów i momentów, które trafiają prosto w serce.
Mimo że książka jest objętościowo większa niż przeciętny romans, czyta się ją w zawrotnym tempie – dokładnie tak, jak słucha się świetnej płyty, w której każda kolejna piosenka sprawia, że absolutnie nie chcesz nacisnąć „stop”.

A zakończenie?
Cóż, mogę powiedzieć tylko tyle – idealnie wyważone.
Bez banałów, bez sztucznego dramatyzmu, bez wymuszonego happy endu.
Jest tylko satysfakcja i to cudowne uczucie, że historia została opowiedziana dokładnie tak, jak powinna być opowiedziana.
Z zamknięciem, które daje spokój, ale nie odbiera emocji.

Jeśli miałabym wskazać jakiekolwiek minusy, to… naprawdę nie jestem w stanie.
To jedna z tych książek, które po prostu warto przeczytać.
Bo zostają w sercu – jak dobra piosenka, która gra w głowie jeszcze długo po tym, jak już dawno ucichła.