Ucichły ptaki, przyszła śmierć recenzja

Puchatek nie dodał tylko, że może być męcząca...

Tę książkę Michała Śmielaka zaliczyłabym bardziej do powieści grozy, a nawet slashera. Fabuła zaczyna się spokojnie i nic nie wskazuje na to, że niewinna wyprawa czwórki przyjaciół w Beskidy, połączona z wieczorem kawalerskim jednego z nich, przerodzi się w koszmar.

Jak zazwyczaj mam świetny odbiór powieści Michała Śmielaka, tak tym razem nie wpadłam w euforię. Mimo doskonale stworzonego mrocznego klimatu, napięcia i aury popadania w paranoję i szaleństwo, fabuła była dość monotonna. Jednostajne przemieszczanie się po beskidzkich szlakach, nasłuchiwanie, wypatrywanie i mnożenie kolejnych spiskowych teorii było na dłuższą metę nużące. Tak jak bohater Michał czuł się zmęczony od samego patrzenia na biegaczy, tak ja czułam się niebywale zmordowana tym łażeniem czwórki chłopaków po Beskidach. Brakowało tylko, żebym zadyszki dostała :) Przy lekturze trzymała mnie jednak chęć dowiedzenia się, co się naprawdę stało w tych Beskidach, dlaczego i kto za tym stoi, bo tego nie udało mi się wydedukować i spiąć do kupy wszystkich wydarzeń. Samo zakończenie jest zaskakujące i nie sądzę, abym się go samodzielnie domyśliła. Nie przypadły mi też do gustu tzw. gadki-szmatki między bohaterami, wygłaszali banalne, a nawet przaśne teksty, do tego przydługie, mające niewiele wspólnego z charakterystycznymi dla autora sarkastycznymi dialogami, które uwielbiam. Dodatkowo pół książki przesłuchałam w formie audiobooka w interpretacji Janusza Zadury i przyznam, że to chyba sposób, w jaki lektor odczytywał dialogi między bohaterami, najbardziej zniekształcił mi odbiór tych rozmów. Zadura stworzył prawdziwy spektakl, nadając każdej postaci indywidualności, ale też przeczytał ich kwestie z intonacją, która sprawiała, że odbierałam bohaterów jako lekkich przygłupów.

Michał Śmielak ma jednak fajny, przystępny, niewydumany styl, który wpływa na lekkość czytania i dobry odbiór powieści niezależnie od samej treści książki, łatwo więc wytrwać, nawet jeśli fabuła nie całkiem wciąga. Finalnie powiedziałabym, że „Ucichły ptaki…” są dla mnie powieścią neutralną: szału nie ma, ale dramatu też.