Jak kamień w wodę recenzja

„Twierdziła, że jest zbyt leniwa na nienawiść. Bo żeby nienawidzić, trzeba stale pamiętać o doznanych krzywdach, a to uważała za stratę czasu”.

Obojętność. Na pozór może się wydawać, że to łatwe w osiągnięciu uczucie, jednak potrzebuje ono czasu, aby wykiełkować i w pełni się rozrosnąć. Jest ono jak pasożyt, które musi mieć swojego żywiciela, a my musimy dostarczać mu pożywienia, aby mógł się w pełni rozwijać.

Myśl o kontakcie z policją wzbudza w niej lęk. Wspomnienie sprzed jedenastu lat wciąż boli. Nadal pamięta porozumiewawcze spojrzenia policjantów, ich kpiące uwagi i uśmiechy pełne politowania. Nikt nie wierzył w składane przez nią zeznania, gdy roztrzęsiona prosiła o pomoc. Trudno bowiem zaufać komuś, kto wtedy zawiódł tak bardzo. Kto chcąc chronić swojego kumpla, nie dał wiary słowom skrzywdzonej dziewczyny.

Autorka stworzyła powieść zawiła w swojej gatunkowości, pomieszana w emocjonalności i okraszoną uczuciami tak deprymującymi człowieka, że aż nad to buzująca w nas świadomość, wprawia nas w konsternację i zastanowienie się nad krzywdami, często tymi niecelowymi jakie zadajemy drugiemu człowiekowi.

Bohaterowie na pozór różni, a jakże jednakowi. Każde z nich podsycane własnymi myślami, ślepo błądzi szukając ścieżki, jednak największe potknięcie osiągają idą za własnymi przekonaniami. „Jak kamień w wodę” to obyczajowo-kryminalna opowieść o tym, jak krzywdzące bywa ocenianie po pozorach. I jak łatwo dać się zaślepić emocjom.

Pióro jakim operuje autora, od samego początku przyciąga czytelnika w swoje szpony. Nieśpiesznie, ale miarodajnie napędzana akcja, zatrzymuje nas w ich odmętach, aby podsycać naszą ciekawość, podrzucając nam tropy, którymi moglibyśmy się sugerować.

Między wierszami, gdzieś ukryte, ale widoczne, zostały przez autorkę wprowadzone swoistego rodzaju refleksje, przemyślenia dla czytelnika, które samoczynnie pojawiają się w głowie, gdy coraz mocniej wnikamy w fabułę.

Najcichsza z nut tworzących cały pięcioliniowy układ jest dawka humoru, przemycana w dialogach, często przyprószonych ironią i szczyptą złośliwości. A do tego zero grama brutalności i niegrzeczności.