Jak kamień w wodę recenzja

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, choć w biblioteczce posiadam kilka pozycji pisarki. Muszę nadrobić zaległości, bo spodobało mi się wędrowanie po świecie, wykreowanym przez Hannę Greń w książce “Jak kamień w wodę”.

Spojrzałam na okładkę i zakochałam się w tej książce, nie wiedząc jaka przygoda czeka mnie podczas czytania. Zauroczona pochłonęłam ją w jeden dzień i nim się obejrzałam, dobiłam do ostatniego zdania i nagle konsternacja, że to już koniec tej części.

Kornelia Pliszka nie miała łatwego życia. Od początku rodzice nie darzyli jej miłością, wiecznie niezadowoleni z córki, dali jej odczuć, że nie jest przez nich kochana, choć ona za wszelką cenę starała się zwrócić na siebie ich uwagę. W szkole nie miała znajomych, przylgnęła do niej łatka puszczalskiej, pijącej i rozwiązłej, a plotki krążące na jej temat nie ułatwiały życia.

Po latach dziewczyna dostaje listy z pogróżkami, ktoś w nocy rozbija w jej domu szybę, sytuacja robi się niebezpieczna, dlatego kobieta, choć nie ufa policji, zgłasza zdarzenie. Dziwnym trafem jej przypadek wpada w ręce policjanta, który prowadził jedenaście lat wcześniej sprawę próby gwałtu. Jak można zaufać komuś, kto nie traktował jej poważnie, gdyż bronił dobrego imienia swojego przyjaciela? Nikt nie uwierzył w zeznania dziewczyny, kierowano się opinią i pomówieniami. Pokrętny los stawia na drodze tych ludzi kolejny raz.

Jak zakończy się ich znajomość? Czy mają szansę zbudować coś pięknego mimo uprzedzeń, pomówień i braku zaufania? Zakończenie jest zaskakujące i autorka zostawia czytelnika z niewiadomą i mętlikiem w głowie.

Pisarka świetnie zbudowała świat, w którym funkcjonują bohaterowie. Pomówienia i pochopne wydawanie opinii mogą być krzywdzące, a zbyt silne emocje potrafią zaślepić każdego. Autorka porusza wiele kwestii społeczno-obyczajowych, samotność, odrzucenie, brak miłości ze strony najbliższych i rówieśników, nieufność, próbę zmierzenia się z przeciwnościami losu, zdobycie zaufania i utrzymania go. Plotki stają się narzędziem do wystawiania osądów. Kreacja bohaterów to strzał w dziesiątkę, by nadać autentyczności, zachęcić i wciągnąć w intrygę czytelnika. To, co mi najbardziej podobało się w głównej bohaterce, to hardość ducha i charakterność. Skrupulatne dążenie do osiągnięcia i zrealizowania swoich marzeń, upór i determinacja pomimo tylu krzywd, jakich doznała, nie złamały jej i nie poddała się.

Lekkość pióra autorki spowodowała, że przepadłam w tej historii bez reszty.

Zaskoczona zakończeniem sięgnęłam po ciąg dalszy i mogę określić w kilku słowach intrygująca, wspaniała, nietuzinkowa i nieprzewidywalna lektura.

Wiem, że Pani Hanna dołączyła do grona moich ulubionych i czekam na nowe projekty, a Was zapraszam do lektury.