Wychowany wśród wikingów recenzja

Od dawna interesuję się kulturą i i historią starożytnej Skandynawii. Czytam poświęcone tej tematyce książki zarówno naukowe, jak i fikcję, więc ciężko było mi przejść obojętnie obok pozycji Dariusza Lubińskiego.

Opis mamił niesamowitą historią o młodym chłopaku, który pewnego dnia dowiedział się, że nie jest tym, za kogo całe życie się uważał; że jest potomkiem Słowianina wychowanym przez Wikingów (który w międzyczasie plądrował, palił i podbijał okoliczne miejscowości, w tym samym czasie ucząc się, jak prowadzić relacje dyplomatyczne i układać się z tymi, których warto mieć za sojuszników. Nic innego, jak typowe rozrywki młokosów w średniowiecznej Europie).

Jednakże nadzieja na przyjemny czas spędzony na lekturze rozwiała się już po przeczytaniu kilku pierwszych stron.

Bo nie jest to ani fantastyka historyczna, ani kronikarski opis. Wiadomo za to, że jest lekko nużąca i o kilka rozdziałów za długa.

Myślę, że to jakaś specjalna umiejętność, pisanie o bitwach i wojnie w sposób absolutnie nieangażujący, spokojny... wręcz nudny. Albo autor postanowił okrutny, bezwzględny świat Wikingów ugłaskać, dociąć do norm XXI wieku - żeby nie było za dużo przemocy, seksu i brutalności, bo przecież nie wiadomo, kto sięgnie po tę historię.
Co dla osób, jak ja, orientujących się chociaż odrobinę w realiach tamtych czasów, może być frustrujące.

Stylizowany na archaiczny, co w odczuciu autora pewnie miało oddać klimat czasów, o których pisze... ale mnie potwornie wymęczył.
Mówiąc o języku - ile jeszcze eufemizmów na określenie narządów rozrodczych zdarzy mi się przeczytać do końca mojej czytelniczej kariery (i czy w ogóle da się pisać o seksie bez upupiania, ale i bez wulgaryzmów, nazywając rzeczy takimi, jakie są)?

Wiking brał co i kogo chciał, w sposób taki, na jaki miał ochotę - czyli brutalnie i bez pardonu. A tymczasem czytelnik dostaje opis inicjacji rumieniącego sie chłopiątka, napisany językiem wyciągniętym z podręczników do edukacji seksualnej sprzed dekady. Bardzo delikatnie, ze sporą dawką zawstydzenia.

Ano, są. Niespecjalnie irytują, ale czytelnik nie bardzo angażuje się w ich przygody. Ciężko polubić kogoś, kogo nie dało rady się poznać.


O takich książkach mówię, że są zmarnowanym potencjałem. Założenie dawało wiele możliwości na ciekawe poprowadzenie akcji, stworzenie ciekawych postaci i rozwiązań fabularnych.
Mogło być dobrze. A jest średnio, w kierunku słabo.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.