Siedem sióstr recenzja

✨,,Każdego dnia będę do ciebie tęsknił, ale wiem, że pięknych ptaków nie wolno trzymać w klatce. Jeśli się je kocha, trzeba dać im wolność, aby mogły latać." ✨

Powieść ,,Siedem sióstr" autorstwa Lucindy Riley opowiada historię o sześciu siostrach, które wracają do rodzinnego domu z powodu niespodziewanej śmierci ich adopcyjnego ojca nazywanego przez nie Pa Saltem, który zostawił im wskazówki dotyczące przeszłości każdej z nich.

Najstarsza z sióstr - Maya, która od lat mieszka w rodzinnej bajkowej posiadłości Atlantis na prywatnym półwyspie genewskim, podążając za poszlakami wyjeżdża do Brazylii, gdzie dzięki uprzejmemu pisarzowi i historykowi odkrywa historię swojej biologicznej prababki oraz matki. Czy dzięki poznaniu własnych korzeni odzyska szansę na szczęście?

Początkowo sądziłam, iż ta saga rodzinna jest z gatunku fantasy, ale szybko zrozumiałam swój błąd. Bowiem jest to literatura obyczajowa, nastrojowa, magiczna, w której można znaleźć oprócz obyczaju trochę historii. Całość przeplata się w dwóch czasach, przeszłym opowiadającym o prababce Mayi oraz narracją głównej bohaterki.

Jest to opowieść o odnajdowaniu swoich korzeni, o tym, że nie warto uciekać przed przeszłością, ale stawić jej czoło, bo ona prędzej czy później powróci.

Spodobała mi się ta powieść. Była taka przyjemna w odbiorze i komfortowa. Z przyjemnością poznałam historię Mayi oraz jej prababki Izabeli, która była nadzwyczaj smutna. Ukazywała czasy, w których młode kobiety pochodzące z arystokratycznych rodzin nie mogły decydować o sobie. Ich jedyną wartością było wyjście za mąż za bogatego kandydata. Autorka w ciekawy sposób opisała Brazylię, wplatając również słynne miejsca takie jak np. posąg Jezusa Chrystusa Zbawiciela w Rio de Janeiro. Ta opowieść ma niesamowity niepowtarzalny klimat. Ukazuje jak ważne jest nie walczenie z przeszłością, a zaakceptowanie jej oraz to jak wiele możemy nie wiedzieć o bliskich nam osobach i nie zdawać sobie sprawy z ich licznych tajemnic.

Przeszłość była niezwykle klimatycznie przedstawiona. Z ciekawością czytałam o perypetiach Izabeli, życiu w tamtejszych czasach, które nie zawsze były złote. Izabela wiele wycierpiała przez wybory swoje jak i innych. Rozumiem ją, jej rozdarcie pomiędzy szczęściem, a dobrem dla jej rodziców, choć w takiej sytuacji powinna zadbać o siebie. Rozdziały z narracją Mayi również przypadły mi do gustu. Polubiłam ją, pod niektórymi względami mam z nią coś wspólnego. Jej towarzysz Florian zaskoczył mnie otwartością, chęcią pomocy Mayi oraz zrozumieniem wobec jej problemu.

Autorka ma świetny styl pisania, pełen przepychu, pięknych słów i wyrażeń. Widać, iż wie jak operować słowem, by zainteresować czytelnika i snuć niesamowicie pasjonującą historię. Porusza przy tym kwestię adopcji, czy tak ważne jest dla dzieci adopcyjnych poznać biologiczne korzenia? Czy warto odkrywać swoją przeszłość? Na te i inne pytanie odpowie wam ta historia. Ode mnie otrzymuje 8/10 i już nie mogę się doczekać kolejnego tomu tej niezwykłej powieści.