Jabłko Apolejki recenzja

W książce Jabłko Apolejki poznajemy sympatyczne rodzeństwo - Olę, Jaśka i Kasię. Ich ojciec, na skutek nieuczciwości wspólnika, popadł w długi finansowe i z dnia na dzień zniknął, zmuszony do ukrywania się przed wierzycielami, zostawiając żonę samą z dziećmi. Coraz rzadziej przychodzą od niego wiadomości. Sytuacja rodziny jest dosyć trudna, dlatego kobieta postanawia zabrać dzieci i przeprowadzić się do swojej matki. Wszyscy mają pewne obawy. Kasia w tym roku zdaje maturę, Ola ma sześć lat i martwi się, że nie znajdzie przyjaciół w nowej szkole, a Jasiek jest dzieckiem autystycznym i wymaga stałej opieki. Czy rodzinie uda przystosować się do życia w nowym miejscu? Czy odnajdą spokój i będą szczęśliwi?

Wbrew wszelkim obawom u babci mieszka się całkiem przyjemnie. Kasia ma swój cichy kąt i może spokojnie przygotowywać się do matury, Jasiek powoli przyzwyczaja się do nowej sytuacji, a Ola ma swojego czworonożnego przyjaciela - kundla Boska, który jest jej wiernym towarzyszem. Ich mama znalazła pracę i wszystko powoli zaczyna się układać, brakuje tylko jednej osoby…

Książeczka podejmuje bardzo ważny temat jakim jest choroba bliskiej osoby. Sam tytuł - Jabłko Apolejki nawiązuje do bajki o księciu zamienionym w osiołka. Ludzką postać jest mu w stenie przywrócić jedynie zaczarowane jabłko. W naszej historii do takiego osiołka można przyrównać chorego na autyzm Jaśka. Niestety jego nic nie jest w stanie odczarować. Autorka otwarcie mówi o różnych dziwnych zachowaniach chłopca i tym samym pozwala oswoić się młodym czytelnikom z problemem choroby. To co również zasługuje na uwagę to podkreślenie roli rodziny w życiu człowieka. Wspólnymi siłami można pokonać nawet największe przeciwności losu. Ważne jest wsparcie, miłość i zaufanie jakie otrzymujemy od naszych bliskich. Kolejną ważną kwestią jest problem adaptacji do nowych warunków. Zmiana miejsca zamieszkania zawsze wiąże się ze stresem i licznymi obawami, tutaj autorka znowu podkreśla ogromna rolę rodziny, przy wsparciu której łatwiej jest się odnaleźć w nowej sytuacji.

Muszę przyznać, że książkę czyta się z ogromną przyjemnością i uśmiechem na twarzy. Język jakim posługuje się autorka jest prosty i zrozumiały. Jabłko Apolejki to ciepła, pouczająca historia i choć tak naprawdę nie wyróżnia się niczym szczególnym, od samego początku wzbudza zainteresowanie. Serdecznie polecam.