Kwitnące pomarańcze recenzja

Ta powieść jest dwulicowa - i brzmi to nieco przewrotnie, ale inaczej nie da się jej opisać. Trzymasz ją w dłoniach i głaszczesz przed czytaniem, bo i oprawa ładna i zachwyca oko i pokładasz w niej swe czytelnicze zapędy, ale to ... sukienka skrywająca brzydkie ciało. Im bardziej się zagłębiasz, tym... gorzej. Toniesz w niepotrzebnych słowach i dywagacjach, które nie mają zbyt wiele wspólnego z treścią i zastawiasz się, po co autorka je tu umieściła.

Do sześćdziesiątej strony zachwyca i porywa. Jesteś urzeczony lekturą "Kwitnących pomarańczy", bo oto nagle okazuje się, że książka polskiej autorki jest tak osadzona we włoskim klimacie, że czujesz się Włochem, dosłownie. Czujesz atmosferę tej swobody i gorąca i rozsmakowanych w życiu i potrawach ludzi. Lecz po setnej wszystko blednie i marnieje, jak nieprzyprawiane danie. To słońce znad Sardynii i Palermo i Bolonii - staje się chłodne i nie grzeje. I podobnie dzieje się z tą książką.
Po setnej stronie staje się... trywialna i nudna. Przegadana, a treść zapychana jest filozoficznymi wstawkami autorki, które wrzuca w postać Lii, bohaterki. Dywagacje, które przechodzą przez ciebie i czasem zastanawiasz się nad ich sensem. Powiem szczerze, czasem ich po prostu nie rozumiesz. I jak mój zachwyt na początku osiągał zenit, tak potem emocje opadły i zeszły do poziomu zero. Autorka próbuje ciekawić fabułą. Wrzuca tajemniczą osobę, Siennę, która wydaje się być nie do końca realną dziewczyną. Zachwyca i zaskakuje jednocześnie, lecz - jak dla mnie - to marny zabieg literacki. Jej postać mierzi i zastanawia, fakt, ale ona niczego nie wnosi i nawet jej odejście staje się przewidywalne. Uczucia wobec Emilia też.

I czar prysł.

Do tego w książce korekta prosi się o KOREKTĘ. Przykry fakt, ale jak można nie widzieć TAK WIELE literówek, brak przecinków, albo pojawiające się tam, gdzie ich w ogóle nie powinno być... Nad tekstem trzeba byłoby ponownie popracować i to solidnie. Niestety.

To moja opinia, która pewnie na ochy i achy innych przepadnie z kretesem, a ja zostanę skazana na lincz. Ale nie będę pisać superlatyw o książce, która na nie nie zasługuje - a szkoda. Nie ma to, jak mieć nadzieje i szybko się ich wyzbywać.

#agaKUSIczyta