Śmierć w Błękitnej Lagunie recenzja

Mieliście tak, moi kochani, że czytaliście albo chcieliście przeczytać książkę głównie z powodu miejsca, w której dzieje się fabuła? Już w momencie kiedy moje oczki ujrzały opis nie mogłam się doczekać, kiedy „Śmierć” wpadnie w moje dłonie! Akcja na Islandii! Przyznam się szczerze, że od czasów gimnazjum kiedy zaczytywałam się w sagach Margit Sandemo, nie miałam przyjemności czytać książki z miejscową historią.

Zacznę może właśnie od najważniejszego dla mnie aspektu – otoczenia. Może to głupkowate, ale niejednokrotnie sprawdzałam czy autorzy byli dobrze przygotowani: czy nazwy oraz miejsca, którymi prowadzili naszych bohaterów były dobrze zilustrowane. Jako zagorzała fanka Islandii, tamtejszej kultury, czy też zwyczajów nie chciałam zostać „oszukana” jakimiś zmyślonymi obszarami. I tutaj mogę głośno i wyraźnie zawołać: „DOBRA ROBOTA!”. Wspaniale było znowu powrócić do kraju wulkanów, zimna i deszczu. Tak, wiem, że to nie jest pogoda warta utęsknienia, ale wyspa ma po prostu to coś, co sprawia, że nawet zimny klimat potrafi oczarować.

Sami bohaterowie są dobrze wykreowani – młodzi, nie stroniący od zabawy, ale i złośliwi, cyniczni i z normalnymi ludzkimi zachowaniami, to nie były idealne kukły, a po prostu grupa młodych ludzi, znajomych, a może przyjaciół na wyjeździe. Nie pomieszają Wam się, zapewniam, bo sama miałam swoich faworytów i takich, którzy obchodzili mnie tyle co zeszłoroczny śnieg. Sama fabuła w sobie bardziej przypomina opowieść obyczajową, niżeli twardy i mocny kryminał / thriller – nie znaczy to, że nie jest warta przeczytania, po prostu jeśli liczycie na moc psychologii, krwi, pościgu, który zaprze Wam dech w piersiach to nie zaskoczy ona nas w takim mocnym wydźwięku. Ma to coś co zagadka powinna posiadać - mataczenie, tajemnice, jedną wielką niewiadomą, bo przecież winny może być każdy, a jeszcze się taki nie znalazł, który by się sam z siebie przyznał. Jednakże to jak skonstruowana jest powieść – z sytuacji iście absurdalnych po morderstwo i odkrycie kto jest winny – wciąga bez dwóch zdań!