Diabelskie nasienie recenzja

Wstrząsające wspomnienia irlandzkiej kobiety która przeżyła dzieciństwo w klasztorze prowadzonym przez ubogie siosty z Nazaretu. Oddana do klasztoru w wieku 2 lat zaczyna snuć wspomnienia od wieku 6 lat, gdy zaczynała już pamiętać różne rzeczy.

A klasztor był jak hitlerowski obóz koncentracyjny: malutkie dziewczynki zmuszano do pracy nad siły, do szorowania podłóg godzinami, no i oczywiście do modlitwy, miały numerki, jednolite ubrania, były fatalnie karmione, źle uczone, bite, a siostry nigdy nie powiedziały im dobrego słowa, tylko połajanki i fizyczna przemoc. Trzeba tu powiedzieć, że zakonnice nie były absolutnie przygotowane do pracy z dziećmi ani zawodowo, ani emocjonalnie, a niektóre z nich miały wręcz odchylenia psychiczne. Na przykład siostra Thomas, prawdziwa sadystka która pastwiła się nad bohaterką jak obozowy kapo. Straszne życie w zamknięciu, i znikąd pomocy, bo przecież Kościół w Irlandii był w tym czasie (lata 60. XX wieku) szanowaną i potężną instytucją której nikt nie podejrzewał o takie praktyki. Poza tym klasztor był poza jakąkolwiek kontrolą: zakonnice robiły za murami co chciały z bezbronnymi dziećmi. Na dodatek gdy bohaterka jest zabierana na weekend na farmę, to jest seksualnie molestowana, i naprawdę nie ma się komu poskarżyć. Bije z tej książki straszliwa samotność, smutek i bezsilność bohaterki.

Charakterystyczne jest to, że gdy bohaterka z koleżanką uciekają z tego piekła, zostają złapane przez policjantów i błagają ich, aby ich nie zawozili z powrotem do klasztoru, ale nie ma wyjścia: jeden policjant mówi do drugiego `to jest kościół katolicki, oni są ponad prawem, mogą robić co chcą.’

Skutkiem takiego strasznego dzieciństwa są blizny po ranach fizycznych, niezabliźnione rany psychiczne oraz olbrzymie problemy w wieku dojrzałym: depresje, próby samobójcze, niezdolność do stworzenia trwałych więzi rodzinnych itp.. Charakterystyczne, że bohaterka jako jedyna z wielu odważyła się wystąpić na drogę sądową przeciwko swoim dręczycielkom, masa innych ofiar cierpiała w samotności.

Cały ten system opieki nad dziećmi jest po prostu straszny, nasuwają się od razu porównania z domem dla dzieci prowadzonym przez siostry boromeuszki w Zabrzu opisanym we wstrząsającym reportażu Justyny Kopińskiej 'Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadettcie?', widać więc, że problem nie ogranicza się do jednego kraju katolickiego, tylko jest systemowy. Ile jeszcze takich ośrodków funkcjonuje poza jakąkolwiek kontrolą?

Książkę słuchałem w wersji audio, w świetnej interpretacji Julii Kijowskiej.